Master of his domain

Vroeger deden alle pennenlikkers het zo. Niet omdat het gezond was (gezond bestond toen nog niet), maar omdat je staand niet kon indutten tijdens je werk. Tegenwoordig doe ik het ook, staand schrijven. Mijn motief is minstens zo banaal: iedere ochtend word ik wakker met rugpijn door mijn uitgewoonde matras (†1992). Ik moet dus meer bewegen, ook als ik type. Zo maak ik tijdens het schrijven van dit blog de meest obscene heupbewegingen. Maar dat vermoedde u al.

Ik ben niet de enige staande typer. Een heel leger van kromgetrokken ouwe lullen staat in de coulissen te weifelen. Sluwe fabrikanten azen op hun comin’ out door elektrische bureaus op de markt te brengen, stellages die met één druk op de knop naar de gewenste hoogte zakken/stijgen. Onbetaalbare flauwekul natuurlijk, net als ergonomische designstoelen. Daarbij had ik met mijn timmermansoog in no time de perfecte werkpiramide geconstrueerd. Tel uit mijn ruggenwervels.

Volgende stap wordt staand eten, gevolgd door staand poepen - een natuurlijke flow gezien mijn cuisine astronautique. Een grotere uitdaging zal liggen in het rechtop slapen, om maar niet te spreken van geërecteerd gecremeerd worden. Maar wat zál er straks een gezonde as in die urn komen te staan.

Auctor erectus
Tel uit mijn ruggenwervels