Striplezende commando's

Raymond & Rein. BFF’s in een tijd dat dat nog helemaal niet bestond. Toegegeven, op die leeftijd was er ook weinig voor nodig. Na school kwam Raymond bij mij een stripboek lezen en als hij het uit had ging ie weer naar huis. In geen eeuwen heb ik hem gezien, maar wat is een eeuw in het licht der eeuwigheid.

Voor volwassenen liggen de Best Friends Forever niet voor het oprapen. Dat komt door een banale natuurwet die stelt dat de kwaliteit van een vriendschap niet bepaald wordt door romantische factoren als daadkracht, betrouwbaarheid of zorgzaamheid. Maar door duur. Hoe langer de vriendschap, hoe sterker de band. Even logisch als onrechtvaardig.

Bij een jeugdvriendschap is de kans namelijk ‘t grootst dat die persoon jou iets ontzettend genants heeft zien doen. Wulps dansen met een open gulp op een schoolfeestje of een fles vieux uitbraken over een Franse expat. Alleen een schoolmaat of een studievriend weet hoe erg je bent. En houdt dat voor zich. Zo’n omerta schept een band. Daarom koester ik mijn vergeelde contacten, terwijl ik me eigenlijk heel andere BFF’s had gewenst. Vrienden die daadkrachtig, betrouwbaar en zorgzaam zijn. Army buddy’s bijvoorbeeld.

Jammer genoeg stam ik uit 1959. Een bouwjaar dat ‘buitengewoon dienstplichtig’ was. Ik hoefde niet in dienst, terwijl ik eigenlijk commando had willen worden. Ik zag het al helemaal voor me: dat boot camp had een vent van me gemaakt, mijn medesoldaten zouden mijn broeders worden. Ons peloton gedropt achter de linies, omsingeld door Vietcong, weggedoken in een loopgraaf, granaatscherven voor elkaar opvangend, elkaars afgeschoten ledematen verbindend, voor elkaar doodbloedend. Kameraden voor het leven!

Maar BFF’s heb je niet voor het kiezen. Die heb je al gekozen. Onbewust. Ooit. De BFF-wet is dan ook vooral onrechtvaardig naar nieuwe vrienden toe. Kanjers die door je ballotage zijn gekomen en alle recht hebben op je Best Friends Foreverschap. Maar die jou nooit echt zullen leren kennen. En om nou samen te gaan survivallen in de Ardennen opdat je over 40 jaar traumatische paintball-momenten kan delen boven de bbq, dat voelt toch wat krampachtig.

Ik moet het dus van Facebook hebben. Nieuwe vrienden-van-vroeger, die weten hoe erg ik ben en tóch met me willen survivallen. Liever echter krijg ik een vriendschapsverzoek van Raymond. Als hij niet moeilijk doet over onze 45 jaar durende radiostilte en gezellig een stripboek bij me komt lezen, dan is dat forever. Ware vriendschap, ‘t is toch vooral een kwestie van uitzitten.

Best Friends Forever
Een eeuwigheid geleden