De ideale sollicitant

En de vrijheid

Lang geleden, toen ik nog een ijverige werknemer was, kon ik bogen op twee sterke punten: het veroveren en het beëindigen van mijn functie. Voor mij geen grotere uitdaging denkbaar dan het schrijven van een open sollicitatiebrief, geen grotere opluchting dan het krijgen van een ontslagbriefje. Alles wat er tussen zat vond ik een ramp.

Alleen al het acclimatiseren kostte me iets van een jaar. De kantoorhumor, de neurotische regeltjes, de bazen met psychopathische trekjes, ik kon er niet aan wennen. Het veinzen van interesse (nee: passie!) voor werkzaamheden waarmee je een ander rijk ging maken. Het onderdrukken van eerlijkheid tijdens een functioneringsgesprek. Het aanhoren van voetbalpraat in de pauze of klaagzangen over onrecht op de werkvloer. Het staren naar de in slow motion tikkende klok. En dan hebben we het nog niet eens over lekker gek moeten doen op bedrijfsuitjes.

Gelukkig lijk ik het noodlot in mij mee te dragen. Het gros van de bedrijven waar ik werd aangenomen is vroeg of laat failliet gegaan, waarop uiteraard mijn ontslag volgde. Dan was het de kunst om zo teleurgesteld mogelijk te reageren. En pas om de hoek het rondedansje te maken. Dat gevoel van vrijheid, dat was iedere keer weer onbeschrijfelijk.

Toch mis ik het. Dat begin. Dat solliciteren. Dus misschien moet ik The Shining weer eens uit de kast halen en opsturen naar wat reclamebureaus. In de huidige conjunctuur is het toch niet erg waarschijnlijk dat ik als 56-jarige aangenomen wordt als junior copywriter. Voor een gijzeling hoef ik dus niet te vrezen. Maar dat kennismakingsgesprek, dat staat nu al in mijn agenda. Is dit uw ideale sollicitant? Zeker weten.

Kanjer