Door de pony

Zoals gewoonlijk was mijn vraag weer eens veel te pragmatisch voor de geestelijke gezondheidszorg: is het mogelijk om mij onder hypnose terug te brengen naar het jaar 1979, naar het toilet van Café Sjaan op de ’s Gravendijkwal te Rotterdam om precies te zijn? Op die manier kan ik een gedetailleerde indruk krijgen van het toenmalige uitgaansleven, waardoor ik de couleur locale van mijn nieuwe roman een nóg waarachtiger uitstraling kan meegeven. Mentale research, zeg maar. Briljant idee vond ik zelf.

De hypnotherapeute, met zwartgeverfde pony en dichtgeplamuurde groeven, type ‘meesteres-voor-provinciale-parenclubs’, keek me aan met zo’n blik van christustepaardhebikweer. Terwijl het toch flink googlen was geweest naar een certified peut. De meesten beloven je een vorig leven terwijl ik al zo’n moeite met het huidige heb, of beschikken niet over de vereiste papieren. Ik mocht blij zijn dat ik tussen de wichelroedelopers zeggen & schrijven één hypnotiseuse trof met diploma en no-nonsense houding. En pony dus.

Uitgerekend zij reageerde vol onbegrip op mijn voorstel om samen het Rotterdamse uitgaansleven van de vorige eeuw in te duiken. Ik haastte me eraan toe te voegen dat ik mogelijk ook op wat jeugdtrauma’s zou stuiten. (Dat klonk wat sociaal wenselijker.) Maar toen ik begon te raaskallen over mijn gekke moeder die LSD-hypnose heeft gekregen van professor Bastiaans en toen terug moest naar het jappenkamp en daar bijna in gebleven is, onderbrak de therapeute me streng. Ze drukte me op het hart dat hypnose zoals je die op tv ziet, met idioten die als kippen gaat kakelen, theatrale onzin is. ‘Toneelhypnose’ noemde ze dat. Of me dat duidelijk was. Ik knikte bedrukt. En werd richting sofa gedirigeerd, alsof ik al in trance verkeerde.

Liggen, dat lukte me nog wel. Maar toen moest ik van haar ook nog eens ontspannen. Op commando. Eerst mijn ene been, daarna het andere. Ledemaat voor ledemaat, orgaan na orgaan. ‘CONCENTREER JE!!’ beet ze me toe als ik weer eens in een ‘planking’ schoot. Waarom kon ze me niet gewoon instralen, zoals echte hypnotiseurs dat doen! Ze zette een metronoom aan die me deed denken aan de klok van mijn oma die naar spruitjes en grijs gehakt stonk, details uit 1979 waar ik helemaal niet aan herinnerd wilde worden. Ik wilde naar de wc! ‘CONCENTREER JE!!’ klonk het weer.

Dus ik in mijn geheugen op zoek naar de plee van Café Sjaan. Kon hem met geen mogelijkheid vinden. Logisch, want daarvoor wilde ik nu juist in trance! Bovendien begon ik me zorgen te maken of ik misschien zo’n geval was dat extreem vatbaar is voor hypnose. Stel dat er diep weggestopte shit in me naar boven zou komen, met die zwartgeverfde pony naast me! Dat zou blijken dat mijn ouders me als peuter hebben laten ombouwen omdat ze liever een zoon wilden, dat ik door aliens ontvoerd ben voor spermatologisch onderzoek of dat ik door gymnasium 3 gegangbanged ben na het volleyballen! Of last but not least: dat ik opeens op de plee van Sjaan zit om daar voor eeuwig in de hypnose te blijven hangen! ‘CONCENTREER JEEE!!’

Niets gebeurde er. Helemaal niets. Ik heb daar drie kwartier liggen zweten zonder ook maar een pleeborstel voor de geest te kunnen halen. Het bleef duister in mijn bovenkamer. Geen uitstraling zonder instraling, dat was duidelijk. Nog geen portie provinciale SM kon ervan af. Ik voelde me bekocht met deze slappe hap. Morgen maar eens googlen naar een krachtiger therapie. Iets met een paardenmiddel. De zoon van Bastiaans, was die niet ook psychiater?

De instraling
Disclaimer: de foto is niet genomen tijdens de hypnosesessie, 
maar nagespeeld met een erkend wichelroedeloopster