En de haringen van de Hema

Van sommige mannen kun je onmiddellijk zien dat ze naar de hoeren gaan. Ze hebben zo’n minachtende trek om de neus en een JIJSMERIGEHOERRR!-blik in de ogen. Maar van sommige potentiële hoerenlopers kun je onmiddellijk zien dat ze door iedere hoer geweigerd worden. De orgelman van U. is zo’n geval.

Mosterdglasbril, vettige roosslierten, ZwareVanNelle-gebit, nobodyhome-staar. De orgelman oogt als een afgekeurde seriemoordenaar. Gelukkig krijgen ook Gods minder bedeelde kinderen een plaats onder de zon. Veel plaats, want ik vermoed dat de orgelman al op jeugdige leeftijd aan de kar werd vastgeketend om het metier onder de knie te krijgen.

Met het verstrijken der jaren heeft het lelijke eendje zich ontpopt als een überdraaier. Deze pro zet zijn verbeterpuntjes namelijk in als troeven: de verloederde présence maakt hem instant meelijwekkend en de jarenlange hoon immuun voor afwijzing en ergernis, terwijl een sputterende hypothalamus hem verzekert van een agressieregulatie die concurrenten tot ver buiten de provincie doet huiveren. Het charisma van een wezen dat niets te verliezen heeft.

Die stoïcijnse natuur is geen overbodige luxe. Tegenwoordig moet een orgelman hard draaien om boven de plaatselijke muzak uit te komen. Winkelstraten zijn een kakofonie van arbeidsvitaminen, mobiele bellers vullen spaarzame rustmomenten met megafonisch gewauwel. En natuurlijk moet hij z’n eigen dieselmotortje en rammelbakje overstemmen. Dus waarom de logge orgelwagen niet inruilen voor een nieuwerwetse gettoblaster, zo een waarmee je een geluidsmuur kunt optrekken en die toch in je rugzakje past? Nou, een man met rugmuzak gun je nu eenmaal niet zo snel een muntje. En deze orgelman geef je je laatste euro nog.

Als geen ander weet hij hoe je strategisch moet rammelen. Hij stelt zijn orgel op voor de Hema, zodanig dat de shoppende meute tussen hem en het pand geperst wordt (vooral op zaterdagmiddag leidt dit tot een gemene stroomvertraging), waarop de orgelman zijn geldbakje in de argeloze massa steekt als een haai zijn bek in een school haringen, om hen te berammelen, onophoudelijk, ongenadig en met de overtuigingskracht van een born again Christian: ♪…Daar in dat…♫….RAMMEL-DE-RAMMEL…♫…café…♪…RAMMEL-DE-RAMMEL … ♪…háááven…♫…RAMMEL-DE-RAMMEL! De haringen, gedesoriënteerd door het muzakale offensief, doen een graai in de huishoudbeurs, werpen een vuistvol flappen in het geldbakje en proberen zich terug te persen in de modderstroom van medeshoppers, op veilige afstand van de Quasimodo. Iedereen vreest de überdraaier van U.

Toch verdient hij meer dan onze angst of medelijden. Want muzikaal komt hij where no man has gone before. Niet alleen moet hij de godganse dag eigen muzak aanhoren,’s avonds is hij nog eens koortsachtig bezig alle nieuwe straatorgelponskaarten door te nemen op zoek naar bruikbare hits. A hell of a job.

En rijk zal ie er niet van worden. Stoïcijns als hij is, mist ie de neus voor de juiste doelgroep. Dat weet ik omdat de orgelman iedere woensdagmiddag in mijn achterbuurt komt aanhobbelen. Hij houdt pas op de plaats voor de afbraakflats, de ene hand aan het orgel, de andere in de zij, alsof hij wil roepen: ‘Nou, kómt er nog wat van!?’ Maar in mijn buurt wonen geen shoppers. Hoogstens andere orgelmannen. En allochtonen, maar die zie ik niet zo snel meedeinen met kleine café's aan havens. Dus iedere woensdag druipt de orgelman weer af, rammel-de-rammellend en dieselpruttelend, gehard door hoon, immuun voor afwijzing. Richting hoeren.

Foto: M. Kooren (Utrechts Nieuwsblad)

De überdraaier van U.
Sfeer is iets dat je kunt maken