En de mosselfietsen

Brullende dieselmotoren, fluoriserende pakken, grimmige blikken. Rijkswaterstaat én de rivierpolitie, druk manoeuvrerend in het kanaal. ’t Zál toch niet, verzucht ik. Alwéér eentje?

Als je bent opgevoed door iemand die het diverse keren geprobeerd heeft, ontwikkel je er een dikke huid voor. Terwijl ik zelfmoord toch als een uiting van levenslust beschouw. Immers, zelfdoders nemen geen genoegen met het Koude Prakje des Levens. Ze willen wég, naar een plek waar het mogelijk beter is, waar ze wél thuishoren. Daarvoor nemen ze een stap die veel moed vereist, naast de vanzelfsprekende wanhoop. Dat respecteer ik omdat ik zelf evenmin altijd trek heb. Van een heel andere categorie echter vind ik de sukkels die het slechts proberen. Dood aan deze drama queens! En waarom moet het uitgerekend voor mijn deur?

Soms lijkt het alsof ik in het epicentrum van zelfmoordend Nederland ben gaan wonen. Volgens mijn buurvrouw zijn er hier de afgelopen jaren vier springers uit het kanaal gehaald. Daar nodigt de overdaad aan bruggen blijkbaar toe uit. Zo ben ik op een zondagochtend in 2011 in een krimi ontwaakt toen ik de gordijnen opzij schoof en er aan de overkant een lijk uit het kanaal werd getrokken. Een springer van de Merwedebrug, zo zou blijken. Met dit beeld vers op het netvlies tikt het ontbijteitje toch net even anders.

En nu. Opnieuw een parelduiker? Kan ook om een liquidatie gaan. Of een ongeluk. Misschien die luidruchtige student-van-hiernaast, die met een blaas vol bier is thuisgekomen, de deur niet heeft gehaald, naar het kanaal is gerend voor een plasstop, zijn evenwicht heeft verloren en in het zwarte water is verdwenen. Natuurlijke selectie! grom ik misantropisch. Want ik kan enorm grimmig gestemd zijn.

Maar niet zo grimmig als de bergers. Onverminderd gaan ze door. Dreggend en peurend, met wilde gebaren en malende schroeven. Er wordt zelfs een enorme magneet ingezet waarmee ze een maand eerder een auto gevangen hebben, die overigens leeg bleek. Ditmaal willen de bolides niet bijten. De bijvangst, bemosselde fietswrakken, ligt verspreid op het gras van de kade. Ik inspecteer de overblijfselen met de cool van een patholoog anatoom.

Dan is het Schluss. Het materieel wordt opgeborgen. De mannen kijken teleurgesteld. Natuurlijk hadden ze liever de ongeruste familieleden uitsluitsel gegeven, hoe triest ook. Aan de andere kant, het kan loos alarm zijn geweest. Misschien heeft de vermiste zich inmiddels gemeld met een slappe app.

Wat de toedracht ook moge wezen, tot mijn verbazing ben ik enorm opgelucht. Mijn necrofiele bravoure is geheel vervlogen. Ik moet zelfs even slikken. Blijkbaar vind ik het meest loze alarm toch mooier dan de dapperste wanhoopsdaad. Of komt het doordat het spook-in-mij, dat niet wil bidden voor brune boon’n, als de dood is om zijn stoffelijkheid opgevist te zien worden? Eet je bord leeg! klinkt het in mijn achterhoofd als ik de mosselfietsen laat voor wat ze zijn. Ik sla een kruisje. En dank de goden dat ik opgevoed ben door een drama queen, in plaats van door een doorzetter.

De zelfmoordmagneet
Zware metalen