Die wilde dromen

Mijn vader had graag een tweede zoon gewild. Niet omdat hij zo van zonen hield, maar voor het geval ik zou verongelukken, want dan zou onze naam uitsterven. Op safe spelen, dat deed mijn vader graag. Daarom voedde hij zijn kinderen op met zo veel mogelijk common sense. ‘Als je vlijtig studeert, hard werkt en veel spaart, dan komt alles goed,’ verzekerde hij ons. Een kwestie van vooruitkijken, dat zou het leven zijn.

Die tweede zoon is er niet gekomen. Doodgegaan ben ik evenmin. Maar mijn studies heb ik alle vijf afgebroken. Ben vaker ontslagen dan dat ik gesolliciteerd heb. En iedere cent die er in mijn schoot geworpen is heb ik verbrast. Mijn vaders gezonde verstand heb ik altijd geminacht, misschien wel omdat het bij ons thuis nooit goed kwam. Vergezichten waren er slechts om in weg te dromen.

Inmiddels begin ik zijn verstand beter te begrijpen omdat ik me zorgen maak over mijn ouwe dag. Ben bang te eindigen op Hoog Catharijne, bedelend in een slapgepieste kartonnen doos, zonder pensioen, zonder AOW (die dan niet meer bestaat) en zonder zicht (geen geld meer voor oogdruppels). Iedere keer als dit spookbeeld zich aan me opdringt heb ik even spijt dat ik niet beter naar mijn wijze vader heb geluisterd, niet iedere cent in een ouwe sok heb gestopt.

Gelukkig sprak ik laatst een vriend die het nog slechter is vergaan. 18 jaar lang was hij de partner van een carrièrevrouw. Bakken met geld had ie te besteden. Dure kleren, zoevende auto, chic uit eten. Tot zij een ander vond. En hij op straat kwam te staan. Nu heeft hij bijna niets meer, op een indrukwekkende collectie zijden dassen en een paar obsceen dure schoenen na. Maar zorgen maakt hij zich niet. Daarvoor is ie te diep gevallen. En te veerkrachtig van aard. Hij heeft genoeg aan zijn moestuintje, vrienden en boeken. Een rijk mens, dat voelt ie zich.

Mijn respect voor hem is diep. Niet alleen omdat hij nog minder ambitie koestert dan ik doe, maar vooral omdat ie rust heeft gevonden zonder zekerheid te zoeken. Als ik met hem over het leven ouwehoer voel ik me weer zoals vroeger. Onverschrokken. Gretig. Triomfantelijk. Dus als mijn boek straks een bestseller wordt en ik bakken met geld verdien, dan zal ik ieder muntje in die verrekijker stoppen. Niet om vooruit te kijken, maar om nog verder weg te kunnen dromen.

De Ziener
De mooiste beelden krijg je als de muntjes op zijn