A.k.a. Lone Wolf

Stikjaloers was ik op die lui. Op die kerels die op wildvreemde vrouwen afstapten om hen met vlotte babbel en halve glimlach in te pakken, ongehinderd door zelftwijfel of gêne. Lefgozers! Tuurlijk, als ik hoorde wat voor clichés ze ophoestten maakte mijn jaloezie plaats voor dedain. Losers! Eigenwaarde eerst! - en andere lulkoek om mijn verlegenheid wat op te waarderen.

Daarbij vond ik mezelf meer type lone wolf. Urenlang met filosofische blik aan de toog hangen, turend naar het parallelle universum in de barspiegel, soms een bloknoot trekkend om geniale invallen op te tekenen. Getormenteerd createur! Hoewel ik de pose tot in detail geperfectioneerd had, bleef het magnetische effect uit. He-le-maal niets gebeurde er. Twee verklaringen had ik: mijn zwijgzame charisma schrok de meiden af, of de lone wolf werkte uitsluitend als je een mooie jongen was. Uiteraard hield ik het op ‘t eerste.

Meer indruk maakte ik in een roedel. Omringd door de juiste foute vrienden wist ik mijn verlegenheid te overschreeuwen met scherpe grapjes (=spannend in bed) en galmende schaters (=ontspannen in bed). Tussen het tetteren door hield ik nauwlettend in de gaten of ik wel opgemerkt werd. Of waren dat geïrriteerde blikken? De vruchten van zo’n spontane stand-up heb ik zelden mogen plukken omdat geen buitenstaander trek had in zo’n roedel, laat staan om met de zelfverklaarde alfa te flirten. Eenzaam waren mijn hoogtepunten.

Slechts een paar keer in mijn leven heb ik echt de stoute schoenen aangetrokken. Alleen als ik verliefd was, en uitsluitend na weken van intensief oogcontact mijnerzijds. Zoals daar waren: de joodse godin (denk Maria Schneider, maar dan joods) die direct met een vriendin ging zoenen toen ik haar aansprak. De fluitiste-van-die-bekende-band, die me opnam met wat-kom-jij-in-godsnaam-doen-rukkertje smaal. En die brunette-met-tangokont, die zo ontzettend de andere kant opkeek tijdens ons gesprek dat mijn mojo een verbale vastloper kreeg. Iedere keer zakte ik de Marianentrog dieper in. Toch, worst case scenario’s waren het niet, omdat de dames precies zo reageerden als ik verwacht had. Eager to please, it’s not for me.

Nu heb ik Facebook. Omringd door een roedel verkeerde vrienden kan ik hier de hele dag filosofisch voor me uit typen. Niet dat mijn lezeressen erin stinken (createur = loser). Zelf houd ik ‘t er graag op dat ik de blogs voor mijzelf schrijf, dat ik the other me probeer te versieren met een parallel universum waarin mislukking triomfeert in plaats van torpedeert. Nog even en ik maak misbruik van mezelf - voor één nachtje, dan heb ik het wel gehad met die getormenteerde blik.

Getormenteerde muurbloem


De eenzame wolf loert naar een prooi