Op de stoep

Ik doe er niet meer aan. Geen zin meer in. Zal wel iets te maken hebben met ouder worden. Of workaholic zijn. Of armoezaaier. Of gewoon een zeikerd. Maar vakantie, ik vind het zonde van mijn tijd. Het voelt loos zonder kinders. En hels mét, want dan veroordeeld tot tropisch chloorparadijs (weet ik als ex-neppapa). Laat mij maar doortypen in mijn doortochtflatje.

Neemt niet weg dat ook ik wel eens overvallen wordt door vakantiekriebels. Dat gevoel van avontuur. Van vroeger. Toen mijn moeder, alvorens we naar een subtropisch oord afreisden, steevast een dia van het gezin-in-de-startblokken schoot. Naast de topzware auto die in iedere rechterbocht op twee linkerwielen balanceerde. En natuurlijk mét oma die de onvermijdelijke moordlust op de achterbank moest smoren met smeltende ijsjes. Zo’n opmaat deed de vakantie al bijna verbleken.

Als ik nu weer de kriebels krijg ga ik naar Marktplaats. Op zoek naar een zoveelstehands Suzuki Carry. U weet wel, zo’n dwergbusje. In mijn fantasie bouw ik die dan om tot knusse budgetcamper. Niet dat ie daar geschikt voor is. Een Carry is zó licht dat ie bij windkracht 2 de berm inwaait, zó kort dat je er gehurkt in moet slapen en zó impotent dat ie onderaan de Ardennen al olie gaat zweten. Daarbij ben ik veel te verstandig om nieuwe vaste lasten aan te schaffen die bovendien onder mijn kont wegroesten. Kleine kans dus dat u hier van de zomer een dia treft van Carry & mij, glunderend in de startblokken richting Middellandse Zee. Jammer, want imaginaire selfies zijn het meest avontuurlijk.

Het voorspel
Het gezin plus oma, klaar voor Expédition Méditerranée 1962-1968