In Dizzy!

Ziehier een gezellig samenzijn van vrienden in het Rotterdamse Ari, vernoemd naar de dochter van dichter J.A. Deelder en zo’n vijftig centimeter van diens huis verwijderd. Wat u niet ziet want (tactvol) buiten kader gelaten is de nachtburgemeester zelf, die op het terras aan een cocktail stond te nippen. Voor zover herkenbaar dan. Want in plaats van gekleed in driedelige stripes onder een streng monocle, had hij zich gehuld in een kort glimmend leren jekkie, claustrofobisch skinny jeans en wrap around shades. Deelder deed een Barry Hay zoals een bejaarde travestiet een Gloria Swanson zou doen voor de garderobespiegel. Ik begluurde hem met een tikje leedvermaak.

De teloorgang van het stijlicoon vond ik des te schrijnender omdat ik hem onlangs in een reportage had zien schnabbelen bij Rotterdamse directiepatsers, vermoedelijk om een knoeperd van een belastingschuld af te betalen. Dat ging hem moeizaam af. Hij stamelde, raffelde, brabbelde, maakte zenuwachtige grapjes. Alsof de amfetaminen zijn dictie en geheugen eindelijk gesloopt hadden. Een schaduw van de oude J.A.. En hij ging maar door.

Terwijl ik in Ari herinneringen ophaalde aan de tijd dat Rotterdam nog een authentiek tochtgat was en we onze verveling wegzopen in café Dizzy waar een autistische Deelder plaatjes draaide uit zijn koffertje, moest ik opeens terugdenken aan dat punkfestival, Rock against Religion in 1979. Jules was toen tussen de pokkeherriebandjes geprogrammeerd als literair (lees: komisch) intermezzo. Dat heeft ie geweten. Van top tot teen onder gerocheld werd ie door een zaal vol punkhuftertjes. De dichter vertrok geen spier. Hij ging maar door, met licht bevende stem, niettemin vastberaden, terwijl het slijm van zijn maatpak sijpelde. Een taalkrijger, dat was ie.

Dus. Misschien moet ik mijn zelfgenoegzame dedain eens uitbenen tot de jaloezie die eronder schuilgaat, en mijn hoed afnemen voor deze self made legende die Rotterdam haar hart heeft teruggegeven en onze literatuur met straattaal leesbaar heeft gemaakt. Al was het maar omdat hij zich kleedde als een heer in een tijd dat dat rebelser was dan alle leren fuck-the-system-jekkies bij elkaar. Laat Jules lekker zijn Barry doen – als ik dan maar niet met hem op de selfie hoef.

Ari
Zoek de nachtburgermeester!