Pokerface

En het grote zwijgen

Natuurlijk was Fatal Attraction die avond op tv. Een film over een vent die vreemdgaat. We lagen er samen naar te kijken, bij haar in bed. ‘Verschrikkelijk!’ riep ze verontwaardigd uit. ‘Hoe kan iemand zoiets doen! Je lief belazeren! Wat een rat!’ Een overontwikkeld ethisch bewustzijn, dat had mijn vriendin. Tenminste, ze wist altijd precies wat goed en vooral wat fout was. En die avond daarvoor was ik vreselijk fout geweest.

Ik had het met mijn ex gedaan. Zonder het op te biechten. Daar voelde ik me ontzettend schuldig over, maar echt spijt had ik niet. De seks was immers lekker geweest. Vertrouwd én spannend, want verboden. En eigenlijk had ik er ook wel recht op, een beetje aanrotzooien na mijn seksloze puberteit. Slettenbak Rein! Dus waarom nu peentjes zweten?

Als een plank lag ik naast haar. Vroeg me koortsachtig af of ze iets vreemds aan me gemerkt had, iets geroken misschien, of dat ze spontaan telepathisch was geworden. Maar ze had het veel te druk met foeteren op Michael Douglas. Ondertussen verstijfde mijn lichaam steeds verder, behalve daar waar ze dat graag gezien had na mijn inmiddels weken durende ‘koppijn’. Waarom toch die huiver voor ontmaskering? Bang voor een lel? Misschien ook een overontwikkeld ethisch bewustzijn? Of was ik een compulsief biechter, zo’n neuroot die bij de douane spontaan zijn anus aanbiedt voor rectaal onderzoek? Een ziek man, dat was ik zeker.

Maar hoe deden normale mannen dat dan, dat zwijgen en liegen als ze vreemd waren gegaan? Zouden die meer afstand bewaren? Hun lief zien als een wezen van Venus waar je nooit echt contact mee kunt krijgen maar wel lekker mee kunt seksen? Nee, dan ik. Van iedere nieuwe vriendin had ik mijn beste vriend gemaakt. Geen wonder dat ik al na een paar maanden geen zin meer had om het te doen. Kameraadschap en geilheid, het bijt elkaar.

Opgebiecht heb ik het niet die avond. Ook niet de volgende dag. Zelfs niet toen het uit was. Pas jaren later volgde een confessie, op een feestje. Vier keer was ze vreemdgegaan, vertrouwde ze me toe. Met vier verschillende mannen. Niet voor de seks natuurlijk, maar om los te komen van mij. Ze trok mijn grillen niet. Wilde meer afstand. Ik knikte begripvol, nam een teug van mijn pijpje en zweeg glimlachend. Die hele avond heb ik mijn gezicht in de plooi weten te houden. En me voorgenomen om met een kilo cokebolletjes in de endeldarm mijn pokerface te testen bij de douane van Schiphol. Echte mannen kunnen hun bek houden.

Talkin' to me?