Met waterijsje

We weten het allemaal, maar willen het niet weten. We doen ons uiterste best om het niet te voelen. We laven ons aan melancholieke muziek, aan ademstokkende films, aan sterke verhalen. Hebben de slappe lach met oude vrienden. Dansen schaamteloos met wildvreemden. Zoenen dronken in een portiek. Reizen af naar exotische oorden. Doen er alles aan om Het op te roepen. Maar Het komt nooit meer écht terug. De Verwondering.

Het vermogen je te laten betoveren neemt af naarmate je ouder wordt. Groundhog Day gaat op repeat. De fraaiste boswandeling wordt een fitnessmars. Terwijl ik toch al op jeugdige leeftijd besloot nooit volwassen te worden. Ik gruwde van de saaie wereld der reuzen, met hun lompe gebaren en onverklaarbare serieusheid. Guust forever! Ook toen ik eenmaal de stemgerechtigde leeftijd had bereikt zette ik mijn hakken in het zand. Met muziek, films, verhalen, slappe lach, raar dansen, dronken zoenen en dysenterie in de subtropen. En later door de ballast van carrière/hypotheek/kookeiland te mijden. Maar de meest volwassen daad om jong te blijven heb ik nagelaten: kinderen opvoeden.

Het cliché is even oubollig als confronterend: kinderen zijn de sleutel tot verwondering. Hun ontvankelijkheid, nieuwsgierigheid en verbazing bieden ons een glimp van De Essentie – al is dat maar de smaak van een waterijsje. Helaas zijn de uitverkorenen – ouders, docenten en verzorgers – zich zelden van bewust van hun unieke positie. Simpelweg omdat ze uitgeput raken van diezelfde engeltjes. De loper is een sloper.

De jaren dat ik voor neppapa speelde voelde ik me als scheidsrechter in een kooigevecht. Emotioneel geradbraakt werd ik. Maar soms, op een onbewaakt ogenblik, als er tijdens een boswandeling een handje in de mijne gestoken werd en met een vingertje gewezen werd naar iets wat me anders volledig was ontgaan, dan werd ik weer even de nieuwsgierige snotneus van toen. Op zoek naar alles wat me kan betoveren – al was het maar het stokje van een weggegooid waterijsje.

(Oktober 1962. Wandelend met vader en zusjes door het Kralingse Bos. Moeder – zoals altijd – op creatieve afstand achter de camera.)

bos-def-450