Walking tall

And stand proud

Dit is mijn role model. Iedere keer als ik haar langs zie komen is ze wat krommer getrokken. Kyfose heet dat. Het oogt grimmig, alsof de persoon door het leven afgeranseld wordt. Toch lijkt haar tred iedere dag meer vastberaden. Worden haar stappen kordater. Haar schreden vlotter. Ze mag dan gebukt gaan onder de ziekte, die zal haar niet achter de geraniums krijgen.

Als ik haar tegenkom groet ze me met een glimlach die helemaal niet hoort bij een lichaam dat capituleert. Zó stralend. Ze zou verbitterd moeten zijn. Verzuurd. Verbolgen. Of in ieder geval verongelijkt. Maar geen spoortje te bekennen van het zelfbeklag dat sommige van haar leeftijdsgenoten verteert. En een enkeling van mijn generatie, zonder dat die daar een legitieme reden voor heeft. Ik ken er wel eentje.

Daarom wandel ik graag een stukje achter haar aan. Probeer ik haar bij te benen. Is ze mijn Rocky geworden: een knokker die lang voordat bel geluid wordt beseft dat ie de wedstrijd zal verliezen, maar zegeviert op karakter. Stand proud and walk tall, juist als je dat niet meer kan. Ik mag bidden dat ik net zo stralend eindig als zij dat doet.

Stand proud, walk tall