Onderstaande reacties op zijn door mij integraal overgenomen.


Libris

Coef. De weg van de waanzin
Dit boek leest als een roman, is informatief en indrukwekkend intrigerend. Rein Hannik heeft een geweldige schrijfstijl die ik heb leren kennen via zijn vaak hilarisch blog over zijn leven en de filmrecensies die hij schrijft. Dit boek over Coef, zijn moeder, heeft indruk gemaakt en is moeilijk weg te leggen. Aanrader!
door: Jen

Onthutsend, ontroerend, overweldigend
Op bladzijde één worden er onmiddellijk twee dingen duidelijk met betrekking tot dit drieluik van Rein Hannik:
1. Dit boek wil je meteen, zo snel mogelijk, in één ruk en als het moet in één adem uitlezen.
2. Dit boek wil je zo langzaam mogelijk lezen zodat elke letter, elk woord, elke zin en zelfs de ruimte tussen de regels zo goed mogelijk tot hun recht komen.
Heftig portionerend dus lees ik mij een weg door de waanzin van Coef. De waanzin van leven met Coef. De waanzin van Coefs weg. De toon waarmee Hannik deze weg bewandelt is hier en daar lichtvoetig, soms zelfs ironisch te noemen. Echter hoed u, lezer! Het ravijn van ontroering schuilt in een klein hoekje. Een onoverbrugbare diepte ten spijt slaat Rein pijlers waarmee je je - soms tegen wil en dank - identificeert en waardoor toch een brug kan ontstaan tussen de lezer en het onvoorstelbare: andermans psyche. Ogenschijnlijk onschuldig maken Hanniks woorden in het eerste deel sluipvoetenderwijs een unheimisch gevoel in je wakker. En juist op het moment dat dit gevoel tot bedaren is gebracht in deel twee, als Coefs levensgeschiedenis een eind onderweg is, en je je op een veilige afstand waant, komen daar de foto’s. Het fotokatern drukt je met de neus terug op de feiten: Coef was vlees en bloed! Rein is vlees en bloed! Daarna volgt de schrijnende maar daardoor ook macaber interessante inkijk in de keuken van een even omstreden therapie als therapeut en de weerslag van dat alles op de psyche van Coef. Onthutst, ontroerd en overweldigd laat Coef me achter. Hanniks debuut vormt mijns inziens een waardevolle bijdrage aan de literatuur over zowel Nederlandse, Nederlands-Indische, als psycho-sociale geschiedenis.
door: MadamBruistablet

Indrukwekkende pageturner die laat huiveren en ontroert
Ik ben een paar dagen in de ban geweest van deze indrukwekkende biografie over Reins complexe, explosieve moeder: Coef. Gevoel voor nuance en empathie van de schrijver, in combinatie met zijn gevoel voor humor en zijn als een trein lezende schrijfstijl, maken Coef een aangrijpend mooi boek. Een pageturner die me onder de huid kroop en afwisselend deed huiveren en ontroerde.
door: Ana Lyse

Coef, de weg van de waanzin
Een indringend en ontroerend boek. Nuchter en liefdevol, met vaart en de nodige humor, schrijft Rein over zijn moeder; over wie zij was en wat zij niet kon zijn. En wat dat betekende voor hem en het gezin waarin hij opgroeide. Over hoe zij hierbij wel/niet begrepen/geholpen werd, o.a. binnen de hulpverlening/psychiatrie van die tijd/ de afgelopen decennia. Moeder en zoon hebben m.i. ook raakvlakken. Waaronder: zoals Coef o.a. streed tegen het lang genegeerde en ontkende trauma van (mensen uit) Jappenkampen, doet Rein een mooi boek open over wat het betekent om op te groeien met een 'gekke' ouder, nog steeds een onderbelicht thema in de hedendaagse psychische hulpverlening. Mooi ook om te lezen dat - hoe lastig ook - moeder en zoon trots waren/zijn op elkaar, en terecht!
door: Lastdance

Práchtig
Coef greep me naar de strot. Wellicht ook als ik haar echt had ontmoet, overigens. Rein Hannik heeft een oprechte biografie geschreven, gespeend van elke vorm van sentiment. Ontroerend en onthutsend. Ik las het boek in 1 keer uit, geen woord wilde ik overslaan. Wat een práchtig boek. Ze greep me naar de strot en ik ging van haar leren houden. Een échte must-read.
door: Elsjevd


BOL

Aanrader!!!
Waar ik boeken zelden uitlees, heb ik Coef in 1 ruk uitgelezen. Wat een pageturner. Voor een psychiatrisch patient als ik is het boek confronterend, maar vooral mateloos interessant. Prachtig hoe het leven van de hoofdpersoon zich ontvouwt, knap geschreven vind ik, met ook de nodige humor. Hoe moeilijk het leven van Coef ook is geweest (en dat van degenen om haar heen), en hoeveel weerzin ze ook opwekt, ik had toch veel begrip voor haar, en dat vind ik tegelijk het mooie van dit boek: het belicht verschillende kanten van de hoofdpersonen. Ik vind het belangrijk dat dit boek geschreven is, vanuit het oogpunt van het gezinslid, maar ook omdat er niet heel veel goeie boeken met psychiatrische patiënten (in de hoofdrol) bestaan, is mijn ervaring.
door: Syl Borst
oordeel: Ik raad dit product aan / 5 van de 5 sterren
Overzichtelijk / Volledig / Rijk geillustreerd

Achtbaan
In duizelingwekkende vaart neem Hannik je mee op de achtbaan van het gezin waarin hij opgroeide. Tegelijkertijd de nuchtere en begripvolle biografie van de vrouw die zijn moeder had moeten zijn, maar verdronk in haar waanzin. Een ontluisterende schets van de psychiatrie van de afgelopen decennia vormt de afronding. Je kunt het boek lezen als een roman, als de historie van de Jappenkampen en als indringende vakliteratuur voor hen die werkzaam zijn in de psychiatrie.
door: HarmBeijer
oordeel: Ik raad dit product aan / 5 van de 5 sterren
Heldere boodschap / Volledig

Volledig
Bij de proloog duwt Hannik je meteen al het diepe in. Met zijn directe taalgebruik schetst hij genadeloos zijn stervende moeder en haar omgeving. Beide even huiveringwekkend en dan heb je het hele boek nog voor de boeg. Knap vind ik hoe Hannik uit de enorme hoeveelheid materiaal dat zijn moeder hem postuum aanleverde, dit boek heeft kunnen samenstellen. Hij hanteert in krachtige stijl verschillende perspectieven om haar turbulente karakter en dito leven weer te geven. Daarbij ervaar je als lezer zowel de afkeer als de liefde die hij voor zijn moeder voelt. Mocht mijn aandacht iets teruggelopen zijn tijdens het lezen van deel 3, dan was die bij de epiloog weer springlevend. De epiloog ontroerde me zeer. Misschien doordat in dat deel Hanniks onverwoestbare liefde en trots voor zijn moeder duidelijk werd en daarmee de vrij afstandelijke (journalistiek aandoende) toon veranderde in een meer persoonlijke en emotionele. Een aanrader.
door: Margaretakeijs
oordeel: 4 van 5 sterren

Waanzinnig
Iedereen die ouders/grootouders in Jappenkampen heeft gehad zou dit boek moeten lezen. Op indringende en persoonlijke wijze schrijft de auteur over het leven met zijn getraumatiseerde moeder. Hij doet dat zonder enige emotie (soms zelfs met humor) maar tussen de regels door en in de beschrijving van de gebeurtenissen wordt pijnlijk duidelijk wat haar trauma (in combinatie met haar toch al temperamentvolle persoonlijkheid) heeft betekend voor zijn jeugd, adolescentie en eigenlijk zijn hele leven (en dat van zijn zussen en vader). Verder geeft het boek een confronterende inkijk in het leven in het Jappenkamp en in de psychiatrische 'zorg' in de jaren zeventig, inclusief een mooi fotokatern. Het boek is met vaart geschreven en zwaait de lezer uit met een welgemikte klap: Coef gaat dood en laat de schrijver achter met veertig naar pis, poep en tabak stinkende verhuisdozen met dito inhoud, waar hij zich dapper volledig doorheen werkt om dit geweldige debuut te schrijven. Dat alleen al verdient respect.
door: LauraCS
oordeel: 4 van 5 sterren
uniek verhaal |up close & personal


BRUNA

Alhoewel ik geen fanatieke boekenlezer ben, en ik me er toe moest aanzetten het op te pakken en te gaan lezen, had ik het in twee dagen uit. De vlotte en soms onderkoelde ironische stijl maakt Coef toegankelijker dan je op grond het onderwerp zou kunnen verwachten.
Ook daar waar de auteur het over zichzelf heeft maakt de zelfspot het verhaal nooit larmoyant maar juist makkelijk leesbaar. Ik ben in ieder geval meerdere keren in de lach geschoten bij z’n soms droogkomische situatieschetsen.
door: Richard
oordeel: 5 van de 5 sterren


FACEBOOK

Pageturner
Een intrigerende, huiveringwekkende en meeslepende vertelling Wegleggen, al is het maar even, mislukt steeds jammerlijk. (Mijn blaas heeft in 26 uur tijd het formaat van een watermeloen gekregen) Bladzijde voor bladzijde werd ik steeds een beetje verder mee gevoerd in haar waanzin en haar beklemmende angst. Bladzijde voor bladzijde ben ik een beetje van die vrouw gaan houden. Respect voor haar gekregen, maar zeker voor jou, Rein. Dit boek moet 'au' hebben gedaan. 'Au' tot op het bot. Het was niet alleen haar weg naar de waanzin. Het was ook de jouwe. En dankzij dit boek ook een beetje onze weg. Ik heb gerilt, gezucht en gelachen. Met je schrijfstijl, je haarscherpe observaties (lang leve de genen), je onmiskenbare humor en je snelle pen heb je een prachtig document neergezet. En tussen jou en mij: Ik heb nérgens geworsteld. Dit vraagt om nog een -waanzinnig- boek. (Maar dan graag met iets meer pagina's, kan ik een beetje langer genieten).
door: Marlena Ravi

Jeutje Rein, wat een adembenemend boek heb je geschreven. Wat een indringend verhaal en wat een kracht spreekt er uit. Niet alleen van je moeder, maar ook uit jou, hoe je jouw leven en het hare zo in- en uit elkaar hebt gevlochten. Dat moet een hels karwei zijn geweest, maar je hebt het gered. Het raakt mij, het schrijnende levensverhaal van je moeder. Wat een bijzondere, sterke vrouw. Hoe je door perspectiefwisseling eerst jouw kant en daarna haar verhaal leest. Boeiend, omdat ik sinds 33jr in de psychiatrie rondloop en dus veel herken van de tijdsgeest die jij schetst. Niet dat specifieke van Bastiaans, maar wel het experimenteren. Het natte-vinger-werk. Maar ook de patienten die ik verpleegden, waar ik bang voor was, en die je feilloos op je zwakke plek pakten. Het heeft mij vanaf toen altijd al geboeid wat het nu precies is dat psychotische mensen hebben, weten, waar anderen aan voorbij gaan. Dat laatste is denk ik de crux, mensen gaan zo makkelijk aan alles voorbij, te druk met uiterlijke schijn, waar je moeder ook zo’n pleurishekel aan had. Je hebt een heel mooi, belangrijk boek geschreven. Niet in de eerste plaats voor jezelf, maar voor iedereen die meer wil weten over het opgroeien in een gezin met een ouder die aan een psychiatrische ziekte lijdt. Door haar perspectief er nu bij te hebben, omdat jij de moeite en lef had om dit alles door te spitten, krijg je een breed beeld wat dat voor allebei betekent. Ik wens je ongelooflijk veel publiciteit en succes met verkoop. Hopelijk staat de deur nu wagenwijd open voor al je hersenspinsels die in mooie verhalen (in boekvorm!) gegoten gaan worden. Ga vooral door, want schrijven kan je en ik wil nog veel meer van je lezen!
door: Merel de Derde

Wat heb je toch een goed boek geschreven! Een geweldige bekroning op al dat harde werk. Ik heb Coef het boek net zo snel uitgelezen als je manuscript vorig jaar zomer, in twee dagen dus. En het definitieve boek vind ik, het moet gezegd, stukken beter. Je moeder en jij hebben allebei veel meer diepte gekregen waardoor het boek enorm aan kracht heeft gewonnen. De stijl was sowieso super maar je hebt er erg goed reliëf en spanning in aangebracht. Je moeder is van vlees en bloed geworden en iemand waar je ondanks haar gekte, en fysieke en verbale geweld, van kan houden. Je hebt jezelf ook duidelijk meer kleur gegeven. Maar nergens strandt je zoektocht naar betekenis en verklaring in zelfbeklag. Ik ontdekte een mooie balans tussen mededogen en afstandelijkheid. In het mededogen en de herkenning van zijn moeder in zichzelf, ze heeft hem tenslotte de helft van haar genen gegeven, laat de tweede  hoofdpersoon/schrijver mij meevoelen.
door: vriend die testlezer is geweest

Je boek vanmorgen via persoonlijke bode in de bus gekregen. Kost me de hele dag moeite om vanaf te blijven, van serieus werken komt dus niet veel. Nu al in het tweede hoofdstuk. Goddomme, wat schrijf je goed!
...
Wat een boek! In één ademloze adem uitgelezen.
door: Albo Helm

Rein, ik heb Coef uit, in drie avonden gelezen want er moest helaas ook geslapen worden. Holy shit, wat een relaas en wat een prestatie om je door al dat materiaal heen te worstelen. Ik kreeg er plaatsvervangende buikpijn van. Maar ik ben dan ook niet zo gestaald als jij. Diep respect, ook voor het proza. Helpt het als ik het boek aan mijn Indische moeder aanbeveel voor haar leesclub? Druppel op de gloeiende plaat, maar ga het lekker toch doen. Ik wens je torenhoge royalties toe!
door: Laura Schweig‎

Ik wil je van harte feliciteren met jouw debuut! Ik heb het gekocht en gelezen en ben zeer onder de indruk van het verhaal en jouw schrijfstijl! Wat een bevalling moet het zijn geweest! Er zal heel wat op je af zijn gekomen de laatste tijd. Succes en geniet ervan!
door: F. de R.

Tjee Rein! Wat een boek! Zo mooi hoe jij het leven van en met jouw moeder hebt beschreven. Gisteren begon ik aan jouw boek en ben nu halverwege. Eigenlijk zou ik het het liefst in één keer uitlezen maar wil ik het ook bewaren zodat ik tijdens mijn werk reisjes ergens in een park kan gaan liggen om verder van jouw boek te genieten. Coef is vast een goede reisgenoot. Wat ik kortom wil zeggen is dat jouw boek geweldig vind. Je laat de lezer van jouw moeder houden en ook snappen waarom jij moeite met haar had. onderwerp en schrijver, moeder en zoon. Een haat/liefde verhouding die je begrijpt. Nogmaals Chapeau!
door: Sandra Mol

Ik zeg: koop het en lees en ervaar het adembenemend levensverhaal van deze markante vrouw die ik een paar jaren heb mogen leren kennen in het Oegstgeestse ( De Jelgersma Kliniek van prof. Bastiaans en De Intensieve Zorg van het psychiatrisch ziekenhuis Rivierduinen/Endegeest). Een prachtig geschreven biografie, wars van sentiment, door haar zoon Rein Hannik.
door: Selwyn van Aerde

Rein, het is lang geleden dat ik een boek zoals Coef heb gelezen. Dank daarvoor. Ze is fascinerend, charmant, hard, zacht, observerend en met een leven in een rollercoaster op de voorste bankjes, dwars door een doornenhaag...en zo gek als een deur natuurlijk. Ik raad het iedereen aan. Van het begin tot het eind.
door: Arthur MacLeish

Ik vind jouw boek een meesterwerk, zeker qua compositie, maar ook qua research en verhouding afstand / betrokkenheid / liefde. Ik heb van het boek erg genoten, en ik kon de vriendschap van toen met jou herbeleven en mezelf menen te herkennen als één van de 'provinciaaltjes' uit het boek.
door: Hans Heijkoop (psychotherapeut)

Het zit onder mijn huid en blijft daar zitten. Razend knap, gruwelijk goed geschreven.
door: Jet de Wilde

Heb het in een paar dagen uitgelezen. Op de tweede pagina was ik verkocht. Echt steengoed.
door: Lex Vanderwal

Gelezen. Roerend en ontroerend bijzonder. Een geschenk aan je moeder en aan jezelf!
door: Renata Berk

Highly recommended (zowel het interview als het boek)!
door: Lex Vanderwal

Hij is binnen, en meteen al 30 pagina's verslonden, Rein Hannik . Goed teken: Zo veel lees ik niet meer.
door: Erik Willems

Oh, wat is het toch naar om een boek te lezen dat geschreven is door iemand die je kent en die je alleen maar goeds wenst. Wat nou als het niet goed is? Het duurde slechts enkele bladzijden voor ik die gedachte los kon laten. Toen werd ik meegenomen in het verhaal van Coef. Het is een rijk verhaal, en jij hebt het prachtig opgetekend, Rein. Chapeau!
door: Geesje Tomassen

Boek net af. Ik hoef niets te zeggen toch? Dat lees je in je profiel van iedereen: Wat een mooie, indrukwekkende en geweldig geschreven boek! Het lees als een trein!!! Ik kon het niet opzij zetten. De laatste hoofdstuk greep naar mijn keel. Het gaat over de tijd, in een boek die liefde spreek. Pet af!
door: Claudia Borges‎

ik maak je boek net uit rein. er is inmiddels al veel moois over gezegd, dus dat ga ik niet ook doen, behalve dat ik het met alle lof méér dan 1s ben. ik denk dat je je coef er een groot cadeau mee doet, en ik hoop dat het als net zo een groot cadeau voor jou mag uitpakken. met liefs, 11x
door: Claudia C. ten Hoeve

Wat een geweldig boek. Wat een leven heeft ze gehad. Aan de eendere kant heeft ze geweldig geleefd en aan de andere kant zo veel geleden. Het was voor mij zeer aangrijpend, had ik maar wat meer van haar geweten. Dit is altijd nadien gepraat. Het heeft heel veel indruk op mij gemaakt en ik ben blij dat je dit boek onder mijn aandacht hebt gestuurd. Hartelijk dank. Ik vind het zo knap dat haar zoon zo over zijn moeder heeft kunnen schrijven.  Eigenlijk met veel afstand. Ze heeft heftig geleefd en de kinderen zullen er zeker onder te lijden hebben gehad. Dus zo knap geschreven. Ik moet zeggen dat ik blij ben geweest een zo geweldig mens te hebben gekend.
door: Joke van het zorgteam dat Coef verzorgde in Endegeest

Gelezen: Coef, de weg van de waanzin, door Rein Hannik. Inderdaad raar om een boek te recenseren van iemand die je kent, Geesje. Maar ik ga het toch doen. Rein schrijft namelijk ook nog over zijn eigen moeder, en dus over zichzelf. Bij de dood van zijn problematische (understatement) moeder erft hij veertig dozen met materiaal uit haar leven, door haar zorgvuldig opgespaard en bewaard, dagboeken, brieven, foto's, door haar gemaakte kunst, niet alles in goede staat door de psychische toestand waarin ze verkeerde. Normaal gesproken zou ik niet snel zo'n boek lezen, maar nu ik het deed heb ik er geen spijt van. Het eerste deel, de jeugd van de schrijver met en zonder zijn moeder, vind ik het wrangst. Door de "Rein-humor" (sarcasme, met zelfspot en extravagant taalgebruik), afstandelijkheid, directheid, rauwheid, komt het leed alleen maar harder aan bij de lezer. Maar ook schoot ik af en toe onwillekeurig in de lach. Zo'n lach waarbij je je gelijk daarna schaamt dat je om zoiets hebt gelachen. In het tweede deel van het boek beschrijft hij het leven van Coef zelf, en dat is een bewogen leven, als kind in het Jappenkamp gezeten, haar vader was toen al gesneuveld, haar repatriëring, haar ongelukkige eerste liefde, haar aanvankelijk gelukkige huwelijk, de voortekenen van haar psychoses, nouja, ik vertel niet verder. De epiloog vond ik misschien wel het mooiste stuk van het boek. Kortom: indrukwekkend verhaal, met lef geschreven (om even een modewoord te gebruiken)!
door: Juul Zwennes

Coef
De eerste regel van het boek is natuurlijk een parodie op de eerste regel van Astérix le Gaulois. Het grote verschil is dat de Galliërs alleen bang waren dat de hemel op hun kop zou vallen, dit boek gaat over een familie die dit gevaar weliswaar bezworen heeft maar daarna steeds banger worden voor van alles en nog wat. Maar de toon is gezet, het boek leest net zo makkelijk als een Astérix maar bij nauwkeurig lezen zitten er dubbele bodems en retorische trucs in verstopt. Het laatste boek waar ik op facebook wat over gezegd heb was van Hope Jahren. Ze heeft een website met het adres hopejahrensurecanwrite.com. Met een kleine aanpassing kan Rein dat adres zo overnemen. Het klinkt weinig bescheiden van Hope, hoeft ze ook niet te zijn want ze staat in de Time top 100 van meest invloedrijke mensen, toch maakt ze in haar boek de indruk dat ze wel heel bescheiden is, zelfs angstig. Dat is in dit boek van Rein hetzelfde en dat verbaasde me énorm. Rein ken ik vooral uit mijn studietijd en dan eigenlijk alleen van de feesten, waar hij het middelpunt was en iedereen tegen hem opkeek. The leader of the pack. Natuurlijk iedere studie die hij begon strandde binnen een jaar en met zijn baantje op het postkantoor maakte hij ook weinig indruk. Maar dat bewees alleen maar dat hij niet burgerlijk was en had Bukowski ook niet op het postkantoor gewerkt? Dat hoorde er blijkbaar bij wanneer je een groot en getormenteerd schrijver wilde worden. En dat Rein dat zou worden, dat stond voor ons allemaal vast. Ik was zelfs voorzichtig in zijn buurt, hij kon soms gemeen naar me uitvallen. En dat soms was altijd net wanneer ik naast een meisje stond waar ik aan begon te plukken. Maar goed daarvoor was hij dan ook het alpha-mannetje. Feesten was voor ons toen harder werken dan onze studie. Nog een overeenkomst tussen Rein en Hope Jahren, beide proberen hun onzekerheid te bestrijden met hard werken en perfectie. En daar gaat het boek – vind ik – vooral over. Een vrouw die haar hele leven op een neurotische manier heeft gedocumenteerd. En Rein die de afgelopen drie jaar bezig is geweest om uit al die informatie dit boek te distilleren. Voor de goede orde even snel de inhoud. Het boek bestaat uit drie delen en een epiloog. Het eerste deel zijn de herinneringen van Rein aan zijn moeder (vind ik het leukste deel, want geschreven in de typische Rein stijl die we kennen van facebook). Het tweede deel is het leven van Coef (Rein’s moeder) voor Rein geboren werd. Dat is grotendeels gebaseerd op haar dagboeken en brieven én die van haar ouders. Alles willen vastleggen voor het nageslacht is blijkbaar een familieziekte. Het derde deel gaat over het eind van Coef’s leven; in en uit het gekkenhuis maar vooral haar behandeling door professor Bastiaans van de Jelinek kliniek. Op basis van de ondertitel van het boek, Rein’s verhaal in de kluis en zijn radio interviews, moet dat de pièce de résistance van het boek zijn. Maar helaas dat deel trek ik nu juist niet, ik heb me er doorheen moeten worstelen.
Het schijnt wezenloos populair te zijn, veel tv programma’s zijn op dat format gebaseerd: er is ergens een enorm schandaal – en daar schijnt een eindeloos aanbod van te zijn – en iemand is de schuld daarvan en die moet aan de schandpaal. De schandpaal is van de markt naar het tv scherm verhuisd. Hier is meneer Bastiaans de sheepgoat. Rein maakt een voodoo poppetje van hem stopt daar al het leed van zijn moeder in en doorsteekt hem met naalden.
Ik houd er niet van om de schuld bij anderen in de schoenen te schuiven, maar erger het past hélemaal niet bij Rein! Hij is de eeuwige cynicus, die alles relativeert. Hij is de aap boven op de berg, maar geen terriër. Hoewel?
Het boek eindigt met een epiloog, een soort the making-of the book, en daarin vergelijkt Rein zichzelf met captain Willard op zoek naar colonel Kurtz, dat was wél een bijtertje. Maar ik vraag me nu nog steeds af lijkt Rein meer op Willard of op Kurtz? Ik ben trouwens niet zo’n filmheld. Toen ik het de eerste keer las dacht ik aan Lieutenant Raine op zoek naar Colonel Landa. Het zal duidelijk zijn aan deze recensie hebben jullie helemaal niets. Behalve dat jullie het boek moeten gaan lezen, daarna nog een keer overlezen en waarschijnlijk een tijd later nog een keer. Oja wie een gelukkig huwelijk wil, of anderszins onbeschaamd gelukkig worden die moet dit boek vooral lezen!
Al ben ik bang dat de mensen die gelukkig zijn zullen zeggen: "Dat wisten we allang." en de mensen die niet gelukkig zijn, het nog niet zullen begrijpen na het lezen van dit boek.
door: Leon Dooijes

Coef in Indonesië
Coef in Indonesië tijdens haar sentimental journey in 1972