Hallucinatoir deduceren in een rotsspleet

Een film bekijken mét of zonder voorkennis, that's the question. Laten we filmfreaks opsplitsen in twee categorieën, de Connoisseurs en de Sneakers. De eerste soort wil alles weten. Ze spellen recensies uit, scannen interviews met cast&crew, bekijken trailers op YouTube en checken ook nog eens hun vriendenkring of de film werkelijk in hun straatje past. Haaks op deze informatiehonger staat de mentaliteit van de Sneakers. Zij gruwen van voorkennis omdat die hun mening stuurt. Verwondering, daar zijn ze op uit. Als ze in de bios door een trailer worden overvallen sluiten ze oren en ogen. Recensies gaan linea recta richting kattenbak. Loslippige filmbuddies worden op staande voet ontvriend. En uiteraard zijn de Sneakers verslaafd aan de sneak preview omdat dan zelfs geen titel iets verraden kan.

127 Hours van Danny Boyle (Trainspotting, Slumdog Millionaire) is een film voor beide categorieën. Loeistrak en een lust voor het oog. Ook spannend, maar dan vooral voor Sneakers. Zij zullen dit stukje uiteraard niet lezen maar het is voor Connoisseurs wel eens aardig om de film door hun onwetende ogen mee te beleven. Hoe denial bliss kan zijn.

Aron (James Franco) is een jonge Amerikaanse vent zoals er zoveel zijn. Behoorlijk solistisch, verschrikkelijk hyper. Houdt ervan om zijn spullen te pakken en met mountainbike richting rotswoestijn te verdwijnen. Ook deze dag heeft hij niemand verteld waar hij naartoe gaat. In de middle of nowhere komt hij een paar leuke meiden tegen, maar al snel vervolgt hij zijn weg in z'n eentje. Tot hij in een rotsspleet valt. En met een arm vast komt te zitten tussen wand en rotsblok. Muurvast. Daar hangt hij dan. Met multitool, paar meter klimtouw, een litertje water, eten voor één dag en een camera. Aron probeert de rotsblok weg te krabben. Op te hijsen. Praat zichzelf moed in, maakt grappen, film zichzelf, knokt tegen flauwvallen door bloedverlies. Probeert met ratio (rantsoen) impuls (dorst) te overstijgen. Maar na vijf slopende dagen moet hij een radicale beslissing nemen.

Vooral het eerste half uur van 127 hours zullen Sneakers hun hersens pijnigen. Wat ís dit voor een film? Een ode aan Dicovery Channel!? Tijdens de scène met de meiden is horror nog even een optie, maar Danny Boyle is niet de regisseur voor een simpele genrefilm. Pas na een half uur wordt duidelijk dat het om survival gaat. Dan dringen zich onmiddellijk de volgende vragen op: is het waargebeurd? en vooral: gaat dit goed aflopen?

De eerste vraag is aanleiding voor een portie manisch deduceren - de tic van iedere Sneaker. Twee aanwijzingen voor waargebeurd: aan het begin van de film wordt een jaartal genoemd (2003) en naarmate de film vordert komen de meiden niet meer opdagen. Noch datum noch meiden hebben functie, en loze info is natuurlijk een faux pas in een verzonnen thriller. Dus hoogstwaarschijnlijk feitelijk. Komen we bij punt twee: waargebeurd garandeert geenszins een happy end. Zeker niet omdat er een getuige is: Arons cameraatje - ook met een dooie Aron is zijn ellende te reconstrueren. Dus. Gaat deze jongen een vreselijke dood sterven? Kom je als Sneaker geradbraakt de bios uit?

Uiteraard verklappen we dat niet, al zullen de Connoisseurs de antwoorden allang hebben. Bovendien heeft de film veel meer te bieden dan een legpuzzel. Zo is meedenken met iemand die moet overleven met bijna niets altijd enerverend. Maar de film scoort vooral op stilistisch vlak. Dit is onmiskenbaar een dopefilm.

Aanvankelijk is de drug amfetamine. Knetterende muziek, handheld camera, smack-in-the-face montage en verzadigde kleuren. Wow! Als na strijd en zelfbeheersing wanhoop en uitputting terrein winnen, krijgt de film een etherisch karaker en glijden we richting magic mushrooms. Flash-backs van Arons jeugd en ex-vriendin, toekomstvisioenen van eigen gezin. Zo'n hallucinatoire stijl is Boyle bepaald niet vreemd, maar dit keer is de high natural en leidt hij tot Inzichten. "This rock has been waiting for me for billions of years", denkt Aron hardop. In een Amerikaanse film had het kitschy geklonken. Brit Boyle komt ermee weg.

De makers zijn zeker van hun film, want bovenaan de poster staat info die van iedere sneaker een instant connoisseur maakt. Met recht. Ook zonder manische deductie is 127 hours is een oogverblindende film die alle filmfreaks twee uur intens met Aron doet meeleven. Of hij het gaat redden of niet.

127 Hours
Nadenken, blijven nadenken