Visuele handicap als griezelkatalysator

'Blink' is typisch zo'n film waarvan het scenario 'high concept' genoemd kan worden. High concept is een modieuze term die niets meer wil zeggen dan dat de actie op één enkel, vaak wat onwaarschijnlijk gegeven gebaseerd is - bij voorbeeld op een baby die als een volwassene denkt. Het high concept van ‘Blink’ is een visuele handicap in combinatie met doodsdreiging.

Emma (Madeleine Stowe) is een folk violiste die door haar moeder op achtjarige leeftijd met haar gezicht door de spiegel geslagen is. Nu, twintig jaar later, krijgt ze dank zij een operatie met donorhoornvlies haar gezichtsvermogen terug. Vanzelfsprekend is haar zicht niet onmiddellijk perfect: ze ziet de wereld nog in vervormde beelden en heeft last van vertraagde registratie - indrukken worden soms pas na een dag door haar hersenen geïnterpreteerd.

Als Emma beweert de moordenaar van haar bovenbuurvrouw gezien te hebben, wordt ze door de politie dan ook niet erg serieus genomen. Alleen rechercheur Hallstrom (Aidan Quinn) gaat op haar aanwijzingen in, niet in de laatste plaats omdat hij op haar verliefd is geworden. En terwijl er langzaam iets moois tussen hen opbloeit slaat de moordenaar opnieuw zijn slag.

De functie van Emma's handicap binnen 'Blink' is die van griezelkatalysator: subjectief camerawerk vanuit Emma's perspectief levert onduidelijke, suggestieve en dus extra griezelige beelden op. Zo is het gezicht van de moordenaar angstaanjagend vervormd (op zijn ogen na die ons/Emma als priemende rattekooltjes aanstaren) en zorgt de vertraagde registratie op Emma's netvlies voor een aantal gemene shock-effecten (ze ziet moordenaar terug in gang terwijl deze al lang elders aan het wurgen is).

Jammergenoeg heeft regisseur Michael Apted het gegeven te luchtig uitgewerkt om de verwerking van de operatie enigszins geloofwaardig te maken, en heeft hij de spanning te slecht verdeeld om de aandacht vast te houden. Zo komt Emma's verwondering over haar gereviseerde zintuig niet veel verder dan een huilbui en wat gezeur over de gelijkenis met haar moeder, en duurt het wel een uur voordat ze eindelijk eens door de politie geloofd wordt. En er weer eens iemand vermoord wordt. En dan is de lol er een beetje af.

Wat overblijft is een gammele thriller met een paar bloedstollende momenten. Toch wil ik haar aanraden vanwege de allereerste scène, die helemaal niets met het high concept te maken heeft: Quinn doet midden in de kroeg een supersexy striptease voor de dan nog blinde Stowe, geheel in de veronderstelling dat zij ieder seconde ervan kan volgen...