Talentenshow voor marketeers

Popstars durven ze zo'n talentenshow te noemen. Maar popster zul je er niet door worden. De producten zijn namelijk helemaal niet uit op creatief talent. Kopieer! is hun ongeschreven credo. Wees een Mariah, een Gaga, een Beyonce, maakt niet uit wie, als je in godsnaam maar niet met eigen nummers of (gruwel!) een eigen stijl aankomt. Het gaat immers om de marketing, niet om het product. De talentenshows voor popsterren zijn een verkapte jacht op musical starlets.

Onderscheidend vermogen en eigenheid mogen dan een faux pas zijn, voor dat imiteren moet wel bloed, zweet en tranen geplengd worden. Want ook die vreselijke choreografie vereist jaren in de gymzaal. En om met drie octaven te jongleren in één lettergreep voldoet een cursusje stemvorming niet. Keihard moet je werken om een kopie te worden.

In iedere would be Mariah schuilt dus een Rocky. Maar verdiende Rocky ooit een Oscar omdat de wanhoop en drive van het doek dropen (het boksen was bijna bijzaak), de vraag is hoe tastbaar de strijd is in Burlesque, een serveerster-wordt-showstersprookje van tv-regisseur Steve Antin. Anders gezegd: we kunnen allemaal een ster worden, vooral als we er al een zijn.

Ali (Christina Aguilera) is een van de velen. Een serveerster uit de provincie die het wil maken in LA. Want eigenlijk kan ze héél goed zingen en dansen. In de showclub Burlesque vindt ze een nieuw thuis. Eerst als toeschouwer, dan als serveerster en na een knallende auditie als showgirl. De tent wordt gerund door Tess (Cher), een ervaren madame die zich over de prille ster ontfermt. Maar playbacken op evergreens is niet helemaal Ali's ding. Daarbij dreigt de club failliet te gaan. En moet ze hokken met de barman die toch geen homo blijkt. Tijd om een keel op te zetten.

Het lijkt wel of het credo van de talentenhows als een virus door de filmstudio is getrokken, want in Burlesque is geen waarachtig of origineel moment te bekennen. Uiteraard horen er cliché's thuis in zo'n genrefilm, en we gaan niet zeiken over de migrainezang, de aerobicpasjes, de doodgedraaide klassiekers, de jaloerse rivale of de onbetrouwbare lover. Maar werkelijk iedere seconde is een déjà vu, alsof de greatest hits van Cabaret, Showgirls en Nine in een marketingmixer zijn gepropt en door een computer gemonteerd.

Wat niet helpt is de keuze voor Christina Aguilera. Op het eerste gezicht lijkt ze geknipt voor Ali want precies zo'n would be Mariah die de talentenshow gewonnen heeft. Maar Aguilera, million seller van R&B-niemendalletjes, heeft geen greintje charisma. Haar vlekkeloze uiterlijk is kleurloos, haar virtuoze stem gespeend van leven. Ali is als een Rocky zonder dichtgeslagen ogen.

Logisch, want ieder drama ontbreekt in Burlesque. Ali komt veel te snel en gemakkelijk waar ze wezen wil, en krijgt dan ook onwaarschijnlijk veel praats. Ongewild hilarisch is het moment dat zij zich beklaagt over de zielloze playback van de meidenshow, terwijl de zaal al een paar keer heeft moeten huiveren als Ali haar eigen luchtalarm inzette. Dan toch liever de Sky Radio van de club.

Wat nog veel minder helpt is de 120-jarige Cher. Toegegeven: zij had 45 jaar geleden een echte hit, maar sindsdien is ze vooral bezig om haar plastische renovatie in bondagepakjes bij elkaar te rijgen en als has been Vegas leeg te kloppen. Dat ze nog steeds voor diva versleten wordt duidt op een bijzonder sluwe strategie. Niet verbazingwekkend dus dat zij het scenario naar haar hand zette door vlak voor de climax een eigen hit te pushen, waardoor alle aandacht bij Ali weggetrokken wordt. Ongetwijfeld een contractuele voorwaarde van Cher, die met haar bijrol ook een eerste plaats bij de credits heeft afgedwongen.

Welbeschouwd is Burlesque helemaal geen serveerster-wordt-showstersprookje. Evenmin de lancering van Christina Aguilera's filmcarrière. Het is de re-re-reanimatie van Cher, de Ultieme Marketingster. Rest de vraag hoeveel meiden dát fossiele icoon nog willen kopiëren.

Burlesque
Rocky zonder dichtgeslagen ogen