Ook betaalde moord moet lekker voelen

Nu we in Nederland en masse aan het vergrijzen zijn en met de dag kwetsbaarder worden, ervaren we jongeren als fouter en agressiever dan ooit. Maar bestaat die jeugd van tegenwoordig eigenlijk wel? Is iedere nieuwe generatie werkelijk meer van God los dan de vorige? Niet waarschijnlijk, aangezien de homo sapiens al zo'n 120.000 jaar aanklooit op aarde en er opvallend weinig jongeren als massamoordenaartjes op het schoolplein tekeer gaan.

Het is wel zo dat de overkill aan emotioneel exhibitionisme en wereldse ellende in de media tot een zekere desensitisatie leidt. Wat weer direct van invloed is op entertainment. Games waarbij je zoveel mogelijk voetgangers moet doodrijden kun je nog afdoen als een gemakzuchtige vorm van zwarte humor, maar de honderdduizenden hits op YouTubejes van onthoofdingen getuigen van een ongekend cynisme, zo niet van voyeuristisch leedvermaak.

Ook in de filmwereld is dit virus geslopen. Torture porn als Hostel en de Saw-franchise wisten onder het mom van Tarantinoëske cult het mainstream circuit te bereiken en konden rekenen op bulders van het hippe publiek. Verder zijn professionele moordenaars tegenwoordig bon ton als helden; moreel ongemak wordt weggemoffeld door hen te profileren als modern day warriors, verheven boven burgerlijke ethiek. Uitzondering is de Franse regisseur - en nu voornamelijk producent - Luc Besson. Hij heeft altijd zijn best gedaan om onze sympathie te wekken voor zijn hit men. Dat deed hij door van Léon een autistische moordenaar te maken en killer Nikita toch vooral voor de regering te laten werken. Zijn nieuwste hit lady doet haar job omdat ze een moeilijke jeugd heeft had in Colombiana.

Die jeugd speelt zich af in het door drugsoorlogen geteisterde Bogota. Haar vader is een hoge pief in zo'n kartel. Als hij een scheve schaats gereden heeft wordt ie samen met zijn vrouw voor Cataleya's neus vermoord. Maar de tienjarige is niet voor de poes. Ze weet aan de gangsters te ontsnappen en naar Amerika te vluchten. Daar wordt ze opgevangen door haar oom, een professioneel moordenaar, die haar na lang aandringen inwijd in de kneepjes van het vak. Eenmaal volwassen verdient Cataleya de kost door op de meest ingenieuze wijzen sleazebags uit het circuit elimineren. Steeds laat ze daarbij een symbool op het lijk achter om de moordenaar van haar ouders, die inmiddels ook naar de States zijn uitgeweken, te lokken. Tot het payback time is.

Je kunt van Luc Besson zeggen wat je wilt, hij weet als geen ander een adembenemende visuele stempel op zijn films te drukken. Colombiana is een lust voor het oog, met flitsend camerawerk in de favela's en onnavolgbare montage van knok- en schietwerk. Wat kan deze man toch lekker stileren, zelfs als ie de regie zogenaamd overlaat aan tv-maker Olivier Megaton.

Maar met het hoofdpersonage en haar emotionele motivatie heeft Besson een stuk minder. Het is misschien acceptabel dat Cataleya de moordenaars van haar ouders over de kling wil jagen. Maar dat ze - voor ons onbekende - 'targets' uit de drugswereld executeert is moeilijker te verhapstukken, sterker nog, we krijgen bijna medelijden met deze sukkels. Cataleya verspeelt onze sympathie volledig als ze dreigt de familie van een rechtgeaarde rechercheur te vermoorden. Dit is geen toffe hit girl meer, dit is een zieke geest.

En het is maar helemaal de vraag of de jeugd van tegenwoordig zich laat inpakken door hoofdrolspeelster Zoe Saldana. Overtuigend als ze was als blauwe alien in Avatar, live is deze spriet, hoe lenig door haar balletachtergrond ook en hoe streng kijkend-want-getraumatiseerd ook, bepaald niet een sexy killer van het kaliber Angelina Jolie in Salt. Ze heeft iets freakerigs, mede omdat ze stunts moet uithalen die zoveel acrobatie en slangemenselijkheid vereisen dat ze uit een Mission: Impossible geschrapt zouden zijn. Misschien dat ze meer tot haar recht komt als Besson zich gaat vergrijpen aan een game over een killer alien die in de steegjes van Bogota zoveel mogelijk kartelleden moet platrijden.

Colombiana
Subtiel is voor sissies