De regering Bush als uitzendbureau

Dave (Kevin Kline) runt een klein uitzendbureau. Dat doet hij met plezier, want Dave is een aardige vent die graag mensen uit de nood helpt. Verder lijkt Dave toevallig sprekend op de president. Medewerkers van het Witte Huis hebben die gelijkenis gesignaleerd en huren hem in om de president te vervangen als deze met de secretaresse van bil gaat. (Er moet toch iemand op de winkel passen).

Dave stemt in, maar als de president samen met zijn zaad ook zijn laatste adem uitstoot, moet Dave de zaken aanzienlijk langer waarnemen. In ieder geval totdat mannetjesmaker/stafchef Bob Alexander (Frank Langella) weer een nieuwe marionet heeft gevonden. Dave laat zich echter niet als een stroman misbruiken en begint, op zijn eigen joviale manier, Amerika te besturen. Totdat de First Lady (Sigourney Weaver) onder de douche één van de 'zeven verschillen' ontdekt.

Dit is de synopsis van 'Dave'. Wat vindt u er van? "Yèk", of: "Wat een uitgekauwd thema". Wat dat laatst betreft heeft u gelijk: de filmgeschiedenis zit volgestouwd met schoenmaker-speelt-voor-president-komedies. (De laatste was 'Moon over Parador' met Richard Dreyfuss als dictator). Een uitgekauwd thema kan echter een goede film opleveren, en 'Dave' maakt je bij tijd en wijle zó hard aan het lachen, dat je de voorspelbare scenariostappen op de koop toe neemt. Een "Yèk!" zal de film u niet ontlokken.

'Dave' is ten dele een satire op George Bush. De president in 'Dave' straalt precies eenzelfde lelijke, meedogenloze carrière-drang uit, en draagt precies hetzelfde koudmetalen accountantsbrilletje. Als politieke persiflage moet de film echter als een verkeerde gok worden beschouwd.

Regisseur Ivan Reitman, die met klappers als 'Twins' en 'Ghostbusters' meer dan twee miljard dollar in het laatje heeft gebracht en de reputatie heeft van komedieregisseur met zeer laag risicogehalte, wist tijdens de opnamen niet wie de verkiezingen zou winnen en heeft klaarblijkelijk op het verkeerde paard gewed. En inderdaad, nu Clinton aan de macht is komt de 'Bush'-context' in Dave een beetje onwezenlijk over.

Het thema 'Wat zou een eerlijk mens kunnen doen met de macht van een president?' wordt door Reitman vermakelijk maar toch wel zeer voorspelbaar uitgewerkt: Dave gooit, samen met de boekhouder van zijn uitzendbureau, de hele begroting op z'n kop en hevelt miljoenen dollars over naar posten als 'huisvesting' en 'werkgelegenheid'. Met overdonderend succes natuurlijk. De moraal is, kortom, even duidelijk als flauw: Amerika heeft de aanpak van een uitzendbureau nodig.

Wat de film redt zijn de talloze hilarische scènes. Arnold Schwarzenegger als zichzelf, die in het kielzog van de president fitness loopt te promoten bij kleuters ("Don't eat donuts!"); Oliver Stone als zichzelf, die tegen Larry King mysterieuze vermoedens over een persoonsverwisseling uit; CNN's Pat Buchanan als zichzelf, die Dave's beleids-switch als een communistische staatsgreep ziet; en zo'n beetje de hele Senaat als zichzelf, die er kennelijk van genoten heeft om Bush eens een flinke trap na te geven.

Dave is Reitmans leukste film, maar is als politieke satire bepaald geen hoogstandje (kan niet in de schaduw van 'Bob Roberts' staan). Bovendien vraag je je af of de regisseur ook Bill Clinton had aangekund. Daar was meer voor nodig geweest dan een lullig brilletje.