Wrang schuddebuiken om Cowards verarmde adel

Er is een theorie die stelt dat het schier onmogelijk is een slechte film te maken van een goed scenario. Maar hoe moeilijk is het om een beroerde film te draaien op basis van een scenario dat weer gebaseerd is op een toneelstuk van een briljant schrijver, als dat scenario een komedie is en het toneelstuk een drama en die briljante schrijver Noël Coward is? Huh? We kunnen het testen met ‘Easy Virtue’, geregisseerd door Stephan Elliott (‘The Adventures of Priscilla, Queen of the Desert’) die tevens het scenario voor zijn rekening nam. Wat brouwde hij van Noël Cowards witty style?

De synopsis van het oorspronkelijke stuk lijkt zich inderdaad ook voor comedy te lenen: drama about a divorcée's clash with her snobbish in-laws. Engeland, eind jaren twintig van de vorige eeuw. Zoon des huizes (John Whittaker) komt thuis met een Amerikaanse vrouw (Jessica Biel). Ze is autocoureur en heeft een veel te sexy lichaam. Moeder (Kristin Scott) kan dit levenslustige vrouwmens niet waarderen, zeker niet omdat zoonlief nu naar de grote stad wil verhuizen, terwijl hij hard nodig is op het langdgoed. Want vader (Colin Firth) steekt geen poot uit sinds hij is teruggekeerd van de Grote Oorlog, en haar dochters zijn passieve bakvissen. Dus hoeveel water de schoondochter ook in de wijn doet om de moeder te paaien, het wordt oorlog bij deze verarmde adel. En dan trekken de zusjes ook nog eens een lijk uit de kast.

‘Easy Virtue’ mag een komedie zijn, het schuddebuiken voelt wrang. Dat komt doordat schrijver/regisseur Elliott het drama waarop het gebaseerd is eenzijdig aansnijdt: alleen de tragiek van de getraumatiseerde en gedesillusioneerde echtgenoot is voelbaar. De moeder echter, wordt neergezet als een karikaturale bitch, verteerd door burgerlijke frustraties. Slechts mondjesmaat blijkt dat zij het is die de verantwoording voor het landgoed op zich heeft genomen omdat manlief eigenlijk alleen maar fysiek aanwezig is - en zelfs dat niet want hun huwelijk is, sinds ze hem terughaalde uit de bordelen van het naoorlogse Frankrijk, non-existent. In wezen is de tragiek van de moeder legitiemer dan die van de echtgenoot maar wordt haar leed opgeofferd aan de romantische komedie; zij moet een monster zijn om de schoondochter leuker en de echtgenoot aantrekkelijker te maken.

Gelukkig valt er nog voldoende schuldvrij te lachen. Om te beginnen vanwege Noël Cowards honderden one liners die vermomd worden als dialoog. Of om personages als de butler, die zijn minachting voor de familie nauwelijks onder stoelen of banken steekt en daarom een bondje heeft met de schoondochter. En om de bejaarde tuinman die, terwijl hij de chihuahua-waar-de-schoondochter-op-is-gaan-zitten begraaft, iets gromt van “I hate the mean little bitch - and the dog too!”. Verder is het komische natuurtalent van starlet Jessica Biel een aangename verrassing en Colin Firth als intellectuele cynicus een staaltje perfecte casting.

En eerlijk is eerlijk: als je de bioscoop uitkomt heb je zin in een borrel en een peuk en iets vreselijks onverstandigs. Dus laten we niet te streng zijn voor het wankele ‘Easy Virtue’. De komedie bewijst dat het verdomde moeilijk is een slechte film te draaien op basis van een scenario dat weer gebaseerd is op een toneelstuk van een briljant schrijver, als dat scenario een komedie is en het toneelstuk een drama en die briljante schrijver Noël Coward is…

Easy Virtue
Schoonvader en schoondochter verdrijven de bourgeoisie met de tango