Eten overbrugt Taiwanese generatiekloven

"Een komedie over de twee eerste levensbehoeften: voedsel en seks." Deze perssynopsis van Eat Drink Man Woman roept, aangezien het een Taiwanese produktie betreft, wellicht vooroordelen op als zou het om een voor westerlingen onverteerbare cinematografische ode aan een oosterse eetcultuur gaan, vol metaforen voor passie en lust.

Gelukkig heeft de seks slechts een achtergrondfunctie en speelt voedsel alleen tijdens de openingscredits een dominante rol, als een kok vliegensvlug vetgemeste padden tot exquise hapjes verwerkt. 'Eat' is een universeel vertederende tragikomedie over Taiwanese generatiekloven, die zelfs het hart van de meest xenofobe Hollywoodverslaafde zal veroveren.

Mr. Chu is een gepensioneerde chef-kok van een gerenommeerd hotel in Taipei, die in noodgevallen nog wel eens op de zaak wil bijspringen. Hij is in de loop der jaren wel zijn smaakpapillen, maar niet zijn touch verloren, en kokkerelt nog dagelijks voor zijn gezin.

Zijn vrouw is overleden, maar zijn drie dochters wonen nog steeds bij hem in: Jia Jen, de oudste, een lyceumlerares wier hart negen jaar geleden in een denkbeeldige(!) relatie gebroken werd, Jia Kien - de middelste - een succesvolle onderdirectrice van een vliegtuigmaatschappij die een oppervlakkige relatie met een seksvriendje onderhoudt en een volwassen flirt heeft met een collega, en Jia Ning - de jongste - die een vriendje afpikt van een collega en acuut zwanger wordt. Ook vader zelf zit niet stil met zijn libido, alleen is het de vraag of hij op de kettingrokende mevrouw Liang zélf valt, of op haar dochter.

Regisseur annex scenarioschrijver Ang Lee ('The wedding Banquet') is een bewonderaar van de klassieke Amerikaanse regisseur Frank Capra. Capra staat in de galerij der Grote Cineasten bijgeschreven als de chroniqueur van de gewone man en vooral als de 'regisseur met hart': zijn films geven je weer vertrouwen in de mensheid. Lee bewijst zich meer dan een begaafd leerling, want hij bereikt met Eat niet alleen datzelfde romantische 'feel good'-effect, maar wekt dat - in tegenstelling tot Capra - ook nog eens op in een realistische context.

Er gebeurt bovendien weinig melodramatisch in ‘Eat’. De meeste emoties sluimeren in de intelligente dialogen, of juist in de veelbetekenende stiltes tijdens de maaltijden, wanneer vader zijn nutteloosheid probeert te compenseren door zijn dochters de meest verrukkelijke maaltijden voor te zetten in plaats van naar hun (seksuele) problemen te luisteren. Lee weet deze geladen sfeer voortdurend fris te houden met een aanstekelijk gevoel voor humor.

Zo geeft Chu aan de kleindochter van mevrouw Liang iedere dag stiekem een pannetje vol verrukkelijke gerechten mee naar school, dat zij met hem ruilt voor het onverteerbare twaalfuurtje dat haar moeder heeft klaargemaakt. En terwijl Chu thuis met lange tanden haar lunchpakketje op zit te kauwen, steelt het kleinkind op school kraaiend de show met de lekkernijen. Door zo'n scène neem je Eat op in je Film Top 100 aller tijden.