Seksuele discriminatie onder de wapenrok

Een stijve vrouwentepel priemt ons tegemoet door een legergroen T-shirt op het filmposter van ‘G.I. Jane’. Nogal grof naar Hollywoodse normen, zeker omdat er een dreiging vanuit gaat: de borst lijkt eerder een wapen dan een symbool voor nestwarmte of seks. Dat moet ook, want de tepel zit vast aan actrice Demi Moore die in ‘G.I. Jane’ de eerste vrouwelijke kandidaat speelt voor het elite marine corps Navy SEALs.

Films over militaire opleidingkampen (oftewel: vernedering, afzien, jezelf tegenkomen, twijfel, teamgeest, en uiteindelijk zelfoverwinning) zijn een uitgehold genre, met ‘An Officer and a Gentleman’ als bekendste en meest effectieve en ‘Full Metal Jacket’ als laatste en meest overbodige voorbeeld. Hollywood gokt er blijkbaar op dat seksuele discriminatie het genre nieuw leven in kan blazen, maar speelt tevens op safe met regie van adrenaline-specialist Ridley Scott.

Het politieke gekonkel van een vrouwelijke senator biedt Jordan O'Neill (Demi Moore) de mogelijkheid om als eerste vrouw in de Amerikaanse geschiedenis Navy SEAL te worden, zoiets als de Green Berets onder de Marine. Daarvoor moet ze wel eerst drie maanden hel doorstaan in een speciaal trainingkamp.

Aanvankelijk geniet ze, tegen haar zin in, een voorkeursbehandeling, maar al gauw slaapt & doucht & poept & knokt ze tussen & met de mannen. Sterker nog, ze krijgt het extra hard te verduren omdat de opleidingschef wil aantonen dat vrouwelijke soldaten een vergroot risico opleveren voor het peloton. Toch is het uiteindelijk de politiek die O'Neill de das om dreigt te doen.

Demi Moore, Hollywoods meest ambitieuze actrice ooit (de eerste die boven de tien miljoen dollar gage uitkwam), is ideaal als vrouwtjesputter. Met haar over-aerobicte lichaam, verbeten mondhoeken en demonstratief-in-de-film kaalgeschoren kop overtuigt ze volledig tussen al dat testosteron van haar anonieme tegenspelers, al is haar macho-praat soms wat lachwekkend ("Suck my dick!").

Minstens zo belangrijk is de regie van Ridley Scott, die eerder van Sigourney Weaver de eerste geloofwaardige actieheldin maakte in ‘Alien’. Scott smijt met gemene geluidseffecten en beukerige 'documentaire'-shots, weet vakkundig de spanning erin te houden terwijl de kijker zich toch realiseert dat zo'n opleiding, hoe ruig ook, nooit levensbedreigende risico's met zich mee kan brengen.

Des te irritanter dat de film nog een staart moet krijgen met wat field action (een bliksemactie in Libië); een dergelijk scenaristisch aanhangsel maakte ‘Full Metal Jacket’ ook al zo belachelijk.

Wat de reanimatie van het genre betreft, seksuele discriminatie levert hier onvoldoende stof voor op. En het is bepaald geen eye opener dat vrouwen niet onder doen aan mannelijke soldaten, of er nu siliconen of gebodybuilde spieren achter de tepels schuilgaan. Maar als ‘G.I. Jane’ aanslaat, zal Hollywood niet aarzelen het taboe verder uit te melken met een volgende, zogenaamd politiek correcte legeropleidingsfilm over homo's.