Ghost

Metafysische snotter-suspense

Hard werkend Amerika staat niet graag stil bij de dood. Het heeft het veel te druk met de verwezenlijking van The American Dream en ervaart het hiernamaals als carrière-remmend en dus ongewenst. De Amerikaanse filmindustrie kan zich zo'n struisvogelneurose echter niet veroorloven. Zaken als uittreding, klinische dood of reïncarnatie liggen nou eenmaal goed in de alternatieve markt. Kassa.

Toch zit Hollywood een beetje in zijn maag met al die metafysische verschijnselen. Moord is okay, maar als er ook nog eens uitgetreden moet worden en zo... maak dat maar eens aannemelijk voor een neuspulkend Rambo-publiek! Meestal lukt dat dan ook niet, en vervalt men in banaliteiten. Klinisch dood-ervaringen lijken op uit de hand gelopen acid-trips, het hiernamaals op een overbelicht baseballveld en de duivel op een sociopaat met huidklachten. Hollywood laat niets over aan de verbeelding van de toeschouwer. En zelf heeft het bitter weinig fantasie.

'Ghost' van regisseur Jerry Zucker gaat over een spook. Hoofdpersonages zijn Sam (Patrick Swayze) en Molly (Demi Moore). Hij is yup en zij is pottenbakster. Heel gewone mensen. Zeg maar gerust heel saaie mensen. Gelukkig gebeurt er al na een kwartier iets verschrikkelijks: Sam wordt door een straatrover overhoop gestoken. Pats boem, morsdood.

Maar Sam taait niet netjes af richting hiernamaals, nee, hij treedt uit zijn lichaam en wordt spook. Zo eentje die door muren heen kan lopen. Ondertussen loopt Molly groot gevaar, want Sams moordenaar heeft het ook op haar en haar leuke pottenbaksels voorzien. De smeerlap. Sam staat eerst machteloos, maar kan dankzij een spoedcursus telekinese en een zwendelend medium (Whoopi Goldberg) Molly's aandacht trekken.

Het is niet duidelijk of we 'Ghost' serieus moeten nemen. Regisseur Zucker is gespecialiseerd in komedies ('Airplane!', 'The Naked Gun"), en de metafysica in 'Ghost' is zo verschrikkelijk banaal, dat je het spookverhaal soms voor parodie kunt verslijten. Verder moeten een wanhopig overacterende Goldberg en haar tetterende post mortem-communicatie met Sam voor een komische noot zorgen. Komisch, maar leuk is anders.

En 'Ghost' is door de bank genomen zo verschrikkelijk sentimenteel, dat hij wel degelijk een beroep doet op je empathie voor de personages. Geen parodie dus. Ook als thriller werkt 'Ghost' niet: het suspense-plotje is te mager en te voorspelbaar om voor voldoende spanning te zorgen. Met het briljante alternatief 'Always' van Spielberg nog vers in het geheugen, is 'Ghost' een volslagen overbodige tearjerker. Filmpersonages kunnen voortaan maar beter gewoon dood gaan.