Happythankyoumoreplease

Springplank van oneliners

De koning is dood, lang leve de koning! Echt de geest gegeven heeft ie nog niet, maar veel animo voor zijn werk is er ook niet meer - en dat komt niet omdat hij 't met de stiefdochter van zijn 'ex doet. Woody Allen, chroniqueur van New York, lijkt simpelweg uitverteld. En dat is ie al een jaar of 20. Vreemd eigenlijk dat er zo weinig filmprinsjes zijn opgestaan om zijn plaats in te nemen.

Nog vreemder is dat de laatste prins een ordinaire televisieacteur is. Maar wel een met ambitie. Josh Radnor, bekend van sitcom How I Met Your Mother, heeft zich net als Allen opgeworpen als filmauteur; behalve regie en scenario nam hij de hoofdrol voor zijn rekening van debuut Happythankyoumoreplease dat zich uiteraard in New York afspeelt. Met resultaat. Happythankyoumoreplease werd op het filmfestival van Sundance bekroond met de publieksprijs. De vraag is echter of dat kroontje wel past.

De energieke hectiek van The Big Apple! Carrièretijgers, break dancers, toeristen, straatbasketballers, cartoonisten! Geen metropolis die zo resoneert als de Stad der Steden. Alhoewel. Sam en zijn vrienden liggen vooral overhoop met het leven. Niet omdat ze arm of zwart of homo of werkloos zijn, maar omdat ze dat allemaal níet zijn. Ze hebben te veel tijd om zich af te vragen of ze wel gelukkig zijn, en dan met name in de liefde. Sam klooit aan met one night stands, probeert tevergeefs een roman te schijven en neemt een ouderloos jochie op sleeptouw. Annie klooit aan met haar 'ex, is door een ziekte heur haar kwijt geraakt en probeert een sukkelige collega te ontlopen. Mary en Charlie klooien aan met elkaar en hebben ruzie omdat hij carrière wil maken in L.A. en zij cultureel wil blijven doen in New York. Ze lullen wat af, maar er wordt ook gelachen en geleerd. En zelfs wat geluk gevonden.

"People shouldn’t be able to give him so much shit. The man’s made some of the best movies of all time. He just makes too many of them. One every year. Why not one every other year. Take some time off to recharge. Spend some quality time with the wife/daughter..." Nee, hij wordt niet met naam en toenaam genoemd, maar uit dit stukje monoloog van Mary mogen we concluderen dat Radnor uit is op vadermoord. Of in ieder geval op troonopvolging. Ook Radnors New York, dat weliswaar dynamischer verbeeld wordt dan dat van Allen, is traditiegetrouw volgestouwd met neurotische dialogen van hogeropgeleiden.

Toch lijken die dialogen eerder geschud uit de mouw van een televisieschrijver dan uit die van een filmauteur. "I’m so sick of optimism, it’s so exhausting!" gaat een van de vele oneliners. Daarbij doet een overmaat aan 'kinda's' en 'totally's' vrezen dat de schrijver een kind des tijds is of een wel erg ongefilterde spreekbuis van zijn generatie. De rare filmtitel is overigens gedestilleerd uit een mantra van Annie - iets met balans en karma en niet echt leuk. Radnor doet graag snappy met taal, maar is geen scribent als Allen.

En een echt mensenmens ook niet. Zijn personages worstelen met middle class Weltschmertz, maar missen de melancholie die Allens lotgenoten vroeger zo aantrekkelijk maakte. In het geval van Annie is er zelfs sprake van effectbejag; haar ziekte is erbij gesleept om het personage verdieping te geven. Bah.

Maar Radnor is wel een sluw filmmaker. Hij bewerkt onze emoties met een arsenaal aan softe popmuziek. Non-stop gitaargetokkel, retrotamboerijntjes en zang met veel valse en erg warme lucht dwingen, mede door het uitstekende acteerwerk, toch nog vochtige ogen af - als kwijl bij Pavlofs hond.

Josh Radnor wil helemaal geen chroniqueur van New York worden. Of koning van de kleine dialoogfilm. Radnor is een mainstream regisseur in notendop, eentje die het filmhuis gebruikt als springplank voor Hollywood. We wensen hem veel succes aldaar. Niet in de laatste plaats omdat koning Allen dan in alle rust kan afsterven aan de oostkust. Maar niet voordat hij ons met nog een dozijn onverteerbare kronieken opgezadeld heeft.

Middleclass Weltschmertz in het portiek