Conflictloze dwarslesie

Ieder verhaal heeft een conflict nodig. Zelfs in de meeste romantische komedie, plakkerige kinderfilm of tenenkrommende musical moet de held iets overwinnen of oplossen om het publiek te kunnen boeien. Moeilijkheden en drempels zorgen voor de broodnodige spanningsboog.

In het buddy genre ligt dat conflict in de personages besloten. Die vrienden zijn aanvankelijk tegenpolen die door omstandigheden met elkaar opgescheept raken en voortdurend hun vooroordelen ventileren. Het publiek voelt dat er onder al die wederzijdse ergernis iets moois kan opbloeien en wil niets liever dan dat de helden bonden. Het is dat verlangen naar harmonie wat een verhaal tot leven brengt - in iedere filmkijker schuilt een conflictoplosser, bij buddy movies een koppelaar.

Het scenario van Intouchables lijkt een perfecte blauwdruk voor een buddy movie. De personages zijn maatschappelijke uitersten en tot elkaar veroordeeld: een aristocraat die tot aan zijn nek verlamd is en verzorgd wordt door een dynamisch type uit een achterstandswijk. Cliché's? De makers hebben een troef achter de hand: het is allemaal ontzettend waar gebeurd.

Niet dat er veel gebeurt. Philippe (François Cluzet) gruwt van medelijden, dus ronselt charmante lomperik Driss (Omar Sy) als verzorger. Dat zal ie weten. Driss zet zijn kasteel en de rest van z'n leven op z'n kop. Er wordt gedanst, gelachen, geracet. Philippe komt tot bloei en Driss leert dat cultuur meer inhoudt dan snobisme. Hun geluk kan niet op. Tot Driss zijn baas voor het blok zet. Met een date.

Intouchables, geregisseerd door Olivier Nakache en Eric Toledano, is een van de drie meest succesvolle Franse komedies ooit. Er puilt inmiddels 50 miljoen euro uit de kassa, op IMDb krijgt ie een 8,6 en de pers is - op een paar kniesoren na die over racisme mekkeren - unaniem lyrisch. Maar laat u niets wijsmaken. Intouchables is ook een van de drie meest irritante Franse komedies ooit.

Niet omdat het contrast tussen de heren zwart-wit is. Rijk-arm, aristocraat-homeboy, verlamd-swingend, verfijnd-in your face, formeel-direct, kasteel-achterbuurt. Subtiel is anders, maar dat moet kunnen in een genrefilm. Bovendien is het allemaal ontzettend waar gebeurd.

Het probleem zit 'm in het gebrek aan probleem. Het klikt van meet af aan tussen heer en knecht. Ze koesteren hetzelfde gevoel voor humor en eenzelfde eerlijkheid. Ze zijn op slag buddy's. Dat kan natuurlijk niet in zo'n character driven genre. Eerst weerzin, dan (noodzakelijke) samenwerking, dan conflict en dán pas harmonie. Nu krijgen we gelijk een bos meurende rozen onder onze snufferd geduwd. Niks geen buddy movie, dit een Best Friends Foreververklaring.

Maar het zijn de personages die het hardst naar rozen rieken. Zo lijkt Philippe in het geheel geen probleem te hebben met zijn handicap en de mensonterende verzorging die het met zich meebrengt. Pas als ie gaat daten met een pen pal knijpt ie 'm even, verder geen spoor van wanhoop. Driss is te genant voor woorden. Een noble savage die ons moet verleiden met exotische flirt & schater & dans en ook nog eens in no time de haute culture van zijn meester absorbeert. De keuze voor een negroïde acteur is bijna discutabel, aangezien de 'ware' assistent Arabisch is en dus minder stereotypisch.

Geen personages van vlees & bloed. Geen conflict. Rest ons de subtiele Franse humor. Lachen als Driss een fout geparkeerde buurman intimideert. Lachen als Driss door een opera heenschatert omdat hij zich geen houding weet te geven. Lachen als Driss voetcrème in de baas z'n haar smeert in plaats van crèmespoeling. Lachen als Driss Kokend thee water over Philippe's been giet om te kijken of ie echt niets voelt...

Het zal allemaal ontzettend waar gebeurd zijn, het is geen excuus voor deze zouteloze filmBrinta. Verzin de problemen er maar bij. Temper de stereotypen. Lieg het drama. Voor welriekend 'realisme' hoeven we niet naar de bios, daar hebben we de STER-commercials voor.

Intouchables
Lekker jezelf zijn in je body