Sarcastische Goodman in zachtaardige familiekomedie

De televisie in de Verenigde Staten gaat gebukt onder zware censuur. Zwaarder dan de Amerikaanse cinema. Dat verschil is duidelijk te merken aan het gekuiste seks-, scheld-, en geweld-gehalte op de buis: borsten worden weggeknipt, four letter words weggepiept, en close-up geweld wordt weggemoffeld.

De reden voor deze dubbele moraal is dat televisie voor jong en oud bereikbaar is, terwijl bioscooppubliek op leeftijd kan worden geselecteerd. Maar ook televisiecensuur staat soms machteloos. Tegenover verbaal geweld bij voorbeeld: scenarioschrijvers kunnen hun serie ongestraft volstoppen met moordend sarcasme — zo lang ze scheldwoorden vermijden.

Dat sarcasme is trouwens precies waarnaar de kijker snakt, na bijna een halve eeuw met hypocriete zalf-series dichtgesmeerd te zijn. Het is dan ook niet verwonderlijk dat met name familie-(!)series waarin de gezinsleden elkaar verbaal compleet afmaken als een trein lopen. Bekendste voorbeeld is 'Roseanne', die met haar verbale slachtpartijen en flitsende, herkenbare dialogen letterlijk van de buis afspettert. Een verademing.

De populariteit van 'Roseanne' is vooral te danken aan hoofdrolspeler John Goodman als de vader/echtgenoot. Goodman is met zijn honderdtwintig kilo, zijn babyface, zijn glunderogen en zijn sexy rock 'n' roll-motoriek, een uiterst curieuze, maar zeer welkome eend in de comedybijt.

Ook in Hollywood maakt 'ie het: hij heeft de afgelopen vijf jaar in negen films gespeeld. Aardige score. Maar jammer genoeg dreigt hij zijn scherpe kantjes te verliezen, want hij heeft zich nu laten strikken voor de hoofdrol in 'King Ralph'. Een veel te zachtaardige komedie die Goodmans cynische imago grotendeels negeert, maar tegelijk wel op zijn reputatie teert.

Ralph is een nachtclub-pianist in Las Vegas. En een levensgenieter. Maar zonder het te weten ook de achter-achter-achterneef van de koningin van Engeland. Als de vorstin met haar complete familie om het leven komt, moet Ralph haar opvolgen. Dat is even wennen. Ook voor het Britse volk. Want Ralph's Amerikaanse directheid shockeert de Victoriaanse publieke opinie, en zijn lak aan protocol belemmert de internationale betrekkingen.

Maar juist als zijn gedrag een nationale ramp dreigt te veroorzaken, weet hij met diezelfde no nonsense-houding de situatie recht te trekken, en de liefde van zijn volk te winnen. Everybody happy.

Op 'King Ralph' (regie: David S. Ward) moet niet te veel worden gekankerd. Het is een geslaagde familiefilm, waarvan de toon aan oude Danny Kaye-films doet denken: geestig, moralistisch en net iets te vriendelijk. Precies de toon die je verwacht bij de gemiddelde Amerikaanse televisie-familieserie.