50 jaar wereldleed op een A4’tje

Iedere leading male filmster wordt wel eens ge-anti-typecast. Met vaak verbluffende resultaten. De zouteloze Cruise verbaasde vriend en vijand met zijn rol als vrouwenhatende demagoog in ‘Magnolia’, Alec Baldwin deed dat als macho vertegenwoordiger in ‘Glengarry Glen Ross’, Brad Pitt als white trash seriemoordenaar in ‘Kalifornia’, Richard Gere als de moordende politieman in ‘Internal Affairs' en ‘Bruce Willis’ als tedere kinderpsychiater in ‘The Sixth Sense’. Vreemd genoeg zijn deze succesvolle creatieve uitstapjes zelden aanleiding om vaker een risico te nemen.

Ook Nicholas Coppola, beter bekend als Nicholas Cage, speelt op safe door te volharden in zijn handelsmerk: een man die het leed van de wereld op zijn schouders lijkt te dragen. En ook Cage heeft bewezen dat hij meer is dan een one trick pony met onder meer zijn vertolking van een sluwe drug dealer in ‘Kiss of Death’. Maar liever dan risicovolle uitstapjes te herhalen, waarborgt hij zijn reputatie als integer acteur door ordinaire zakkenvulfilms af te wisselen met zakkenvulfilms die een magische ondertoon hebben. Met rampzalige resultaten als ‘The Wicker Man’ en ‘Next’. Ook zijn laatste, ‘Knowing’(regie: Alex Proyas) zal niet voor Cage doen wat de ‘The Sixth Sense’ voor Bruce Willis heeft gedaan.

Scholier Caleb krijgt een document in handen dat geschreven is door een klasgenoot – 50 jaar terug in de tijd. Het papier is samen met tekeningen van andere kinderen in een ‘tijdscapsule’ gedaan, die tijdens het jubileum van de school opgegraven wordt. De vader van Caleb (Cage) is professor in de sterrenkunde en raakt gefascineerd door de getallenreeks op het papier. Hij ontdekt een patroon: ze staan voor de data, locaties en slachtoffers van rampen die zich de afgelopen 50 jaar wereldwijd hebben voorgedaan. Cage raakt ervan overtuigd dat de resterende data serieus genomen moeten worden als voorspellingen. En waarom houdt de getallenreeks eigenlijk op?

Zoals de meeste magische science-fiction thrillers (‘The Mothman Prophecies’ en ‘Unbreakable’), begint ‘Knowing’ sfeervol. Een paranormaal schoolmeisje schrijft als in trance een eindeloze reeks getallen op een papier. Als haar papier door de juf wordt afgepakt, gaat ze later door op de deur van de kelderkast, met haar nagels krassend in het hout, tot bloedens toe. Maar zodra de sprong naar het heden gemaakt is en Caleb benaderd wordt door belachelijke fluistermannen, weet de kijker dat de magie van ‘Knowing’ op lulkoekniveau zal blijven steken. Sterker nog, dat het hier gaat om een stukje onvervalst intergalactisch evangelisme.

Wat rest zijn enkele fraai gefotografeerde digitale rampen. Een vliegtuig dat tijdens een noodlanding met een vleugelpunt een file van auto’s doorsnijdt, een metrowagen die ontspoort en in haar glijvlucht tientallen pendelaars meesleurt. Ook bij de climax is er niet bespaart op visuele lekkernij waardoor je weer even wakker schiet.

En Cage? Cage is met z’n treurige hondekop inmiddels tot zelfparodie verworden. Da’s pech, want voor één keer moet zijn personage daadwerkelijk het leed van de hele wereld dragen…

Knowing
Nicholas Cage als moderne Nostradamus