Powerpointpresentatie van schuldgevoelens

Filmmakers zou je grofweg kunnen indelen in Versierders en Verleiders. Versierders zijn Hollywoodregisseurs die hun publiek overdonderen met flitsende montage, denderende surround sound en imponerende digitale effecten. Voor het maken van hun formulefilms is een aanzienlijke expertise vereist, maar hang naar originaliteit is ongepast. Da’s meer het terrein van de Verleiders: regisseurs van onafhankelijke producties. Zij weigeren zich te verlagen tot ‘banale manipulatietechnieken’. Liever schilderen ze hun film met een open, nonchalante stijl, waarbij de personages zich ongemerkt in je hart nestelen.

Nou komt het zelden voor dat Hollywoodfilms mislukken door gebrek aan expertise van de regisseur (de producties zijn te duur voor zo’n risico). Maar Verleiders zonder talent, daar barst het van. Dat bewijst de Zweedse regisseur Lukas Moodysson met zijn ‘Mammoth’.

‘Mammoth’ gaat over drie mensen die worstelen met eenzaamheid en geconfronteerd worden met schuldgevoelens. Tom (Gael García Bernal) is miljonair geworden met een game-site en moet op zakenreis naar Bangkok, waar hij verliefd wordt op een hoertje. Zijn vrouw Allison (Michelle Williams) werkt als arts bij de EHBO van New York en wordt zozeer opgeslokt door dit werk dat ze te weinig aandacht aan haar dochter kan besteden. Hun Philippijnse au pair (Marife Necesito) wordt verscheurd door heimwee omdat haar kinderen in het vaderland dreigen te verkommeren zonder hun moeder. Uiteindelijk rest de drie geen andere keus dan hun hart te volgen.

In de openingsscène van ‘Mammoth’ maken we kennis met de familie. Met de happy family mag gerust gezegd worden, want het lijkt wel of we naar een Brinta-reclame kijken, zo gelukkig als deze mensen zijn. En dan nog een heel erg opgerekte Brinta-reclame, want Moodysson neemt uitgebreid de tijd voor deze introductie. Dat oprekken heeft een suggestief, sinister effect. Even denk je met een thriller of zelfs een experimentele horrorfilm van doen te hebben (zoveel geluk kan toch nooit goed gaan). Maar, zoals nog vaak zal blijken in ‘Mammoth’, wordt de suggestie geen moment verzilverd.

Want in ‘Mammoth’ gebeurt niets. Of beter gezegd, er gebeuren de meest aangrijpende dingen maar die worden zo uitgesponnen en uitgekauwd dat ze je koud laten. De moeder probeert een jochie te redden dat is neergestoken door zijn moeder, de vader wordt geconfronteerd met de seks-industrie van Bangkok, de zoon van de nanny wordt misbruikt in Bangkok. In plaats van te schilderen met beelden laat Moodysson iedereen alles uitspreken. En zo verzandt het door Moodysson geambieerde cinematografisch impressionisme in een zouteloze power point presentatie.

Ander fundamenteel probleem is het onverklaarbare huwelijk tussen Allison en Tom. Het is een raadsel wat de EHBO-arts, die ploegendienst draait in de loopgraven van de maatschappij, ziet in een kindman die uit verveling een zuurstofflesje inhaleert, een olifant aanbidt en een hoertje geld aanbiedt om haar van de straat te houden. Hij is het soort man waarvoor je een flitsscheiding aanvraagt, het soort comic relief waarbij je de zaal uitrent.

Na de 125 minuten van ‘Mammoth’ heb je zin om lekker banaal versierd te worden door een ‘Fast and Furious’, waarin zonder een enkele pretentie maar met visuele overgave een net zo leeg verhaal met net zulke lege personages veel smakelijker wordt opgediend.

Mammoth
Michelle Williams en Gael García proberen een scène op te rekken