Obsessief verlangen naar een wit-satijnen trouwjurk

Muriel (Toni Collette) woont in een Australisch dorpje. Ze heeft alles tegen: ze is twintig kilo te zwaar, zit onder de sproeten, draagt foute kleren, is verslaafd aan Abba, lacht en huilt veel te luid, is werkloos en gefixeerd op trouwen. Muriel is abject.

Zij wil graag bij de andere meiden horen, maar die moeten niets van haar hebben, en als ze tijdens een vakantie blijft plakken gooien ze haar een glas drank in het gezicht. Vernederd en verdrietig komt ze een oude klasgenote tegen die Muriel weer zelfvertrouwen geeft.

Ze besluit haar oude leven achter zich te laten en in Sydney een nieuwe Muriel te worden: Mariel. Maar ook als Mariel droomt ze nog van een witte jurk. En als mr. Right niet snel genoeg komt opdraven, gaat ze een verstandshuwelijk aan met een mooie zwemkampioen. Niet voor het geld, maar voor de bruiloft.

Scenarist-regisseur P.J. Hogan kreeg het idee voor Muriel toen hij als werkloze de tijd doodde in een café tegenover een trouwjurkenwinkel, en zag hoezeer meiden veranderen zodra ze zich in een wit-satijnen outfit hebben gehuld. "It was a total transformation, and transformation was what I was interested in - to go from total loser to filmmaker."

Het zou Hogan echter nog jaren kosten om geld voor zijn project los te krijgen. En toen eindelijk een Franse (!) maatschappij bereid was het risico te nemen, stuitte hij op een veel groter probleem: toestemming van Abba voor het gebruik van hun muziek. Abba's hits domineren de film omdat ze Muriel's karakter symboliseren: tenenkrommend stijlloos, maar hartverwarmend vrolijk.

Hogan kreeg pas toestemming nadat hij Benny en Björn acht maanden lang met 'love faxes' belaagd had. Het zou allemaal de moeite waard blijken. ‘Muriel’s Wedding’ is een fris en professioneel debuut, dat net zo origineel oogt als landgenoot en klassieker 'Strictly Ballroom' (onlangs nog op televisie en Springdance).

Net als 'Ballroom' is ‘Muriel’ niet geheel stijlvast, maar in tegenstelling tot de eerste detoneren de stijlen niet naast elkaar maar lopen ze vloeiend in elkaar over. Was ‘Ballroom’ een romantisch sprookje met storende, campy scènes, ‘Muriel’ begint als wrede komedie met karikaturale personages (de 'vriendinnen' zijn ware bitches from hell) die even geleidelijk als vanzelfsprekend uitgroeit tot een grimmig drama waarin ook zelfmoord en verlamming een plaats krijgen.

Muriel mist de manipulatieve kracht van Ballroom, maar heeft meer hart dan alle Oscar-geile 'Four Weddings' bij elkaar - het woestijnland van Mad Max is de stiff upperlip van haar Britse schoot ontgroeid. Overigens: hoofdrolspeelster Toni Collette kwam voor deze rol 21 kilo aan. Eat your heart out, De Niro!