New York, I Love You

VVV-commercial over de Grote Appel

Het is een bekende gril van filmsterren. Ze zijn het even zat om kunstjes voor de camera te vertonen en willen zelf de touwtjes in handen krijgen. De studio zucht dan even diep en laat ze een film regisseren. Van Gary Oldman tot Ben Affleck, van Kirsten Dunst tot Eddie Murphy en van Vincent Gallo tot Johnny Depp, allen hebben zo geprobeerd hun ego te redden. Maar als het creatieve uitstapje niet de verwachte Academy Award oplevert en hun loon een fractie blijkt van het filmstergage, kruipen ze weer braaf vóór de camera om hun wonden te likken.

Soms is het resultaat van hun regie zo bedroevend dat het de bioscoop niet haalt. Zo mocht Scarlett Johansson voor de kaleidoscopische film ‘New York, I Love You’, een ode aan de liefde en aan de wereldstad, het dertiende verhaaltje voor haar rekening nemen. Script èn regie. Haar bijdrage sneuvelde echter op de montagetafel. Volgens de officiële lezing omdat “It’s shot in black and white and there’s very little dialogue or interpersonal relationships. It just didn’t work in the context of the movie.” Volgens andere bronnen omdat het gewoon te slecht was. Gek genoeg wekt dit vonnis eerder nieuwsgierigheid dan hoon, omdat ‘New York, I Love You’ een veel te gelikte commercial is geworden, gemaakt voor mensen die de wereldstad The Big Apple noemen maar er nog nooit geweest zijn.

Want het gros van de filmpjes had net zo goed in Lelystad of Pyongyang opgenomen kunnen worden. Bijvoorbeeld het fragment waarin twee mannen simultaan in taxi stappen, ruzie krijgen en uit de taxi gegooid worden. Het plotje is bovendien zo pointeloos dat het wel restmateriaal lijkt. Ook het filmpje over een vrouw die voor de pil naar een bevriende apotheker gaat om daar een preek over zich heen te krijgen, laat de kijker sprakeloos. Waarom is dit in godsnaam gefilmd?

Maar liever dat nog dan het lesje in politiek correct denken: een zwarte man die met een blank kind in Central Park speelt stuit op de vooroordelen van rondslenterende moeders (nee, hij is niet de nanny maar de vader) en op de voordelen die wíj verondersteld worden te hebben (nee, hij is niet de ouder die er vandoor is gegaan, dat was zijn blanke vrouw!). Of het lesje in Grote Emoties, waarin Julie Christie een ex-operadiva speelt, die een hotelkamer boekt om samen met de geest van een piccolo vergetelheid te zoeken. Say what? Ethisch dieptepunt van de film is het fragment waarin een jongeman voor het eindexamenfeest gekoppeld wordt aan de dochter van de apotheker die -. hahaha - invalide blijkt maar - hahaha - toch weer niet! Gruwelijk, dit neocynisme.

De 11 regisseurs, 21 schrijvers, 19 producenten en eindeloze reeks coryfeeën en has beens (John Hurt, Andy Garcia, Julie Christie, James Caan, Robin Wright Penn, Shia LaBeouf, Christina Ricci, Ethan Hawke, Eli Wallach, Orlando Bloom) weten geen overtuigende rode draad door de 12 fragmenten van ‘New York, I Love You’ te rijgen. De bluesy soundtrack moet een melancholieke sfeer oproepen die de alledaagse ratrace relativeert, maar de voorkeur voor mooie, leuke, doorleefde en vooral sexy personages die, als ’t even kan een artistiek beroep uitoefenen (schrijver, componist, schilder, filmer of danser), toont aan wat de film werkelijk is: filmhuiskitsch.

Rest de vraag hoe het fragment van Scarlett is geworden. Vermoedelijk een stuk spannender dan dat van collega filmster - en nu ook scenarioschrijfster èn regisseur - Natalie Portman, die ons een onverteerbaar lesje multiculti geeft (islamieten zijn zó anders dan joden en toch ook weer zó hetzelfde). Het wachten is op de DVD-versie, waarin Johanssens fragment wel te zien en waarbij je de overige 12 filmpjes kunt doorspoelen.

Scarlett Johansson wacht op de DVD-release