De huurterreur van een sociopaat

Een man en een vrouw liggen naakt in bed. Ze hebben 'het' net gedaan en kroelen nog een beetje na. "You're so gentle", zegt ze. "Whatever works", fluistert hij in haar oor. Idyllisch. Plotseling komen twee rednecks de slaapkamer binnengestormd, sleuren de man uit bed en slaan hem met een honkbalknuppel in elkaar. Simpel, bot geweld. Je maag draait om.

Nog geen half uur later echter krijg je zelf zin deze man de tanden uit zijn bek te slaan. Want zo sterk wordt de toeschouwer gemanipuleerd door 'Pacific Heights', een bijzonder krachtige thriller van regisseur John Schlessinger.

De man heet Carter (Michael Keaton) en is - zoals ze dat in Amerika zo mooi noemen - een sociopaat. Oftewel een gewetenloze psychopaat met voorbeeldige manieren. Carters broodwinning is huurterreur. Hij doet zich voor als ideale huurder, huurt een kamer in een duur huis en probeert vervolgens zijn huisbaas emotioneel en financieel te slopen.

Het is bijna onmogelijk Carter eruit te gooien, want hij kent de huurwetten op zijn duimpje en weet zijn huisbaas op zeer geraffineerde wijze juridisch zwart te maken. En hem duizenden dollars lichter te maken.

In dit geval ruïneert hij een jong paartje (Matthew Modine en Melanie Griffith) dat Carters huur hard nodig heeft om de hypotheek te kunnen aflossen. Ze halen hem nietsvermoedend in huis en daarna begint een drama dat zijn weerga niet kent. Maar Carter maakt één fout: hij onderschat zijn prooien.

'Pacific Heights' is in ieder opzicht een thriller van het allerhoogste niveau. Klamzweetklasse. Gedreven regie, adembenemend camerawerk en een zeer strak scenario. Maar wat de film tot een potentiële cult-klassieker maakt is de angstaanjagende uitstraling van Michael Keaton. Hij brandt zowat een gat in de film. Deze veelzijdige acteur ('Batman', 'Mr.Mom', 'Clean and Sober') blijkt te beschikken over een charisma dat je alleen bij echte psychopaten aantreft. Jack Nicholson kan wel inpakken.