Intergallactische marketing tool

Filmliefhebbers zijn gek op sukkels. Logisch. De mensheid bestaat nu eenmaal uit sukkels dus we maken onszelf graag wijs dat er nog veel grotere sukkels rondlopen. Maar ware filmsukkels zijn bepaald geen filmsuckers. Neem uebersukkels Laurel & Hardy. Die maakten vooral indruk als zij – tussen het geklungel door – de auto of winkel van de Vijand stap voor stap aan gort demonteerden.

Bijna net zo aanstekelijk is het Britse sukkelduo Simon Pegg en Nick Frost. Deze vrienden / acteurs / scenarioschrijvers braken door in Shaun of the Dead als couch potato’s die een straat vol Cockneyzombies achter zich aankrijgen. De grap was dat de helden nauwelijks van de levende doden te onderscheiden waren, maar uiteindelijk wel flink huishielden onder die vieze zombies. Inmiddels zijn Pegg en Frost hot in Hollywood. Pegg werd zelfs gevraagd door Quentin Tarantino voor een rol in Inglorious Basterds. Maar of hot goed is voor professionele sukkels? Hun Amerikaanse SF-satire Paul, geregisseerd door Greg Mottola, proeft naar marketing.

Graeme (Pegg ) en Clive (Frost) zijn stripboekauteurs. Het type dat ‘graphic novels’ maakt over drietietige aliens. Om inspiratie op te doen gaan ze op werkvakantie naar de VS. Eerst de Comiconconventie, daarna een trip langs alien hotspots Area 51 en Roswell. Onderweg botsen ze met hun camper op een extra terrestial. Deze Paul is niet, zoals ze zich hadden voorgesteld, een intergallactische ziener, maar een slacker die rookt, zuipt, blowt en zijn kont laat zien. Daarbij wordt hij gezocht door de Amerikaanse regering die hem decennia lang heeft uitgehoord - en nu zijn hersens eruit wil snijden. Dus als Graeme en Clive besluiten Paul te helpen krijgen ze Men in Black achter hun broek.

Filmsukkelliefhebbers zijn niet gek. Ze ruiken onraad als de hoofdpersonages neergezet worden als schietschijven voor gulle lachers. En Graeme en Clive zijn, met hun infantiele smaak, prepuberaal geginnegap, homofobie en fulltime lafheid, veel te gemakkelijke prooien. Daarbij misbruiken ze hun Britse afkomst om hun sukkeligheid te benadrukken. Als ze Het Verenigd Koninkrijk te kakken zetten in een Britse komedie is dat alleen maar leuk, maar om je roots af te branden in een cultuur waar Britten toch al voor fags uitgemaakt worden, da's bij je eigen goal inkoppen. Het lijkt wel of de Amerikaanse studio karaktermoord gepleegd heeft op de oorspronkelijke personages om de doelgroep te paaien. Maar Pegg en Frost zijn toch echt verantwoordelijk voor het scenario.

Ook Paul de alien verovert onze harten niet. Hij is de perfecte cool dude, gedraagt zich zoals studio’s denken dat Amerikaanse jongeren zich gedragen. Een digitale marketingtool. Verder is een bible beltvrouw die ze onderweg oppikken een genante stijlbreuk. Na contact met de alien wordt zij de goddeloosheid zelve, grijpt ze mannen bij de ballen en strooit met four letter words (“you bet your fat cock I am”, “this place is cock sucking mess”). Past niet in een sukkelkomedie.

Echt een faux pas zijn de dooien die er vallen. Welke verklappen wie uiteraard niet, maar ze komen gruwelijk aan hun eind en we worden ook nog eens geacht hierom te lachen. Sukkelfilms zijn kinderfilms voor volwassenen, daarin is geen plek voor de dood. En al helemaal niet voor cynisme. Levende doden, die willen we zien.

Jammer allemaal. Want er zitten natuurlijk ook zat leuke ideeën in een komedie van Pegg en Frost. Zo blijkt Paul adviseur voor Hollywood te zijn geweest, dus legio hilarische citaten uit E.T., Close Encounters, Alien, Men in Black. En ja, die stem is echt van Spielberg. En vooruit, de cameo van SF-queen Sigourney Weaver dwingt een glimlach af. De big shots van Hollywood houden van deze jongens, da’s duidelijk.

Maar wat Paul redt zijn de twee sukkels. Niet Graeme en Clive, maar de men in black (Bill Hader en Joe Lo Truglio). Zij proberen wanhopig als meedogenloze secret agents over te komen, maar ruzieën als pubers-op-een-Star Warsconventie (ze proberen elkaars plasser weg ‘laseren’ met hun Mag-Lits). Erg grappig want erg flauw. Een spin-off voor dit duo? Tegen die concurrentie hebben de schrijvers zich sluw ingedekt. Zoals gezegd, sukkels zijn geen suckers.

Paul
Up here, dude.