De ondraaglijke lichtheid van het bekvechten

Bij filmklassiekers is vaak sprake van een krachtige visual story telling, waarbij het verhaal zoveel mogelijk verteld wordt met beelden en zo min mogelijk met woorden. Denk aan ‘Once upon a time in the West’ of ‘Jaws’. Toch zijn er ook meesterwerken gemaakt die juist scoren met een maximum aan dialoog. Bijvoorbeeld ’Who's Afraid of Virginia Woolf?’ en ‘Pulp Fiction’. Ook ‘American Beauty’ van Sam Mendes kan hiertoe gerekend worden. Dit zwart-komische drama over bugerlijke verstikking is dichtgesmeerd met woorden maar weet juist hiermee de kijker bij de keel te grijpen. Of Mendes daar ook in slaagt met ‘Revolutionary Road’, gebaseerd op de gelijknamige bestseller, is zeer de vraag.

Begin jaren ’50. Frank (Leonardo DiCaprio) en April (Kate Winslet) vallen op elkaar. Ze trouwen, settelen in een suburb, krijgen kinderen en…verzuren. Want hun dromen zijn niet uitgekomen. Aprils ambitie om door te breken als actrice is verzand in moederschap, Frank is tot zijn afgrijzen in de voetsporen van zijn vader getreden als kantoorsloof. Toch sprankelt er nog iets. Waarom anders worden ze door vrienden ‘special’ genoemd? En als April het boude voorstel doet om naar Parijs te emigreren, gaat Frank aanvankelijk mee in haar carpe diem manie. Maar als hij promotie kan maken en April zwanger raakt, komt haar escapisme op hem eerder infantiel over dan levenslustig.

“Waarom kun je nooit eens gewoon je bek houden!?” schreeuwt April tijdens een van hun ruzies. Dat vraagt de kijker zich dan al anderhalf uur af. Want ‘Revolutionary Road’ is een aaneenschakeling van gebekvecht. Dat zou verteerbaar zijn als er Groot Leed aan ten grondslag lag, zoals in ‘Who’s afraid of Virginia Woolf’. Maar dat Frank en April worstelen met de ondraaglijke lichtheid van het bestaan is te potsierlijk voor woorden. Dit manco wordt versterkt door de gebrekkige chemie tussen DiCaprio en Winslet. Hun match is minder absurd dan in ‘Titanic’, toen Kate Leonardo’s moeder leek, maar spannend is de match nog steeds niet.

Een ander opmerkelijk manco zijn de kinderen. Of liever gezegd: hun afwezigheid. Het zoontje en de dochter komen zo nadrukkelijk weinig in ‘t vizier dat de paar scènes waarin ze wel voorkomen, verzonnen lijken door een kinderloos, getraumatiseerd echtpaar.

Slechts een paar momenten zien we de kracht terug van ‘American Beauty’. Dat zijn de scènes waarin een bevriend psychiatrisch patiënt aan het woord is. Deze John (prachtige rol van Michael Shannon), wiens botheid slechts overtroffen wordt door diens scherpte, herinnert het echtpaar op sarcastische toon aan hun gelofte om de ‘hopeless emptiness’ te ontvluchten. “And one thing,” roept hij, wijzend naar de buik van de zwangere Kate, “I’m glad I’m not that child!"

revolutionary-road.jpg
Frank (Leonardo DiCaprio) en April (Kate Winslet) tussen de ruzies door