Overmaat aan psycho-prietpraat in te trendy relatiesoap

De Amerikaanse cinema is niet bepaald gezegend met een rijke traditie aan relatiefilms. Met uitzondering van Woody Allens oeuvre stijgt het gros niet uit boven een kunstmatige zedenschets, waarin veel te weinig aandacht wordt besteed aan de waarachtigheid van de personages en te veel nadruk wordt gelegd op de zogeheten Zeitgeist.

Goed voorbeeld hiervan is de populaire 'Big Chill' van Lawrence Kasdan, waarin een aantal jeugdvrienden geconfronteerd wordt met de desillusies van de realiteit: Kasdan dikte - omwille van de dramatiek - de eigenschappen van de personages te veel aan, en pretendeerde tevens de problematiek van een ganse generatie te kunnen verwoorden.

De relatiefïlm 'Singles' is nog een graadje erger. Waren de karakters in 'The Big Chill' aangedikt, in 'Singles' zijn ze verworden tot schaamteloze cliché's.

Cliff (Matt Dillon) bijvoorbeeld, is het prototype popmuzikant. Hij praat vaag, denkt vaag, is promiscue, gelooft heilig in zijn eigen muziek (die natuurlijk niet om aan te horen is) en leeft van zwierbaantjes als bloembezorger en hamburgerbakker. Verder is Steve moe van de liefde. Milieudeskundige Linda (Kyra Sedgwick) belichaamt alle cliché's over idealisme: zij is een naïef trutje dat haar onbevredigde seksleven met een puriteins 'workaholisme' sublimeert. En ook Linda is moe van de liefde.

De overige karakters van de hoofdrolspelers, zijn zó vlak dat ze niet eens voor cliché's kunnen doorgaan. Zo werkt Steve (Campbell Scott) aan een stadsproject, en is hij eh... moe van de liefde, en is Janet (Bridget Fonda) eh... inderdaad: moe van de liefde.

U heeft het goed geraden, 'Singles' gaat over mensen die moe zijn van de liefde. Te vaak verliefd geweest, te vaak teleurgesteld en te vaak ontnuchterd. Ze zijn de dertig gepasseerd en een beetje cynisch geworden. Ze verliezen zich niet meer zo snel in een ander. Ze klooien liever wat aan. Al hunkeren ze, heel diep van binnen, nog steeds naar de ware. Ja ja.

Nou, moet regisseur/scenarist/producent en voormalig Rolling Stone scribent Cameron Crow gedacht hebben: welke eigentijdse eind twintiger/begin dertiger herkent zichzelf nou niet in Cliff, Linda, Steve of Janet? Hun problematiek is toch zo uit het leven gegrepen!?

No way Crow. Jouw 'singles' stinken. Ze komen uit een gladde instant cappuccino-reclame, uit een vacuum-verpakking vol synthetische smaakversterkers. Ze zijn niet geloofwaardig, boeiend, amusant of sympathiek. Ze zijn zó eigentijds dat ze als volstrekt fake overkomen. En jouw vermeende 'voeling' met de doelgroep maakt me al na een kwartier misselijk; je overbewuste muziekkeuze, je subtiele hints naar vrijgezellenkwesties als safe seks (we vergeten maar even dat Linda drie scènes verderop zwanger wordt).

Heel scherp Crow, en heel modern. Maar nee Crow, ik hoef jouw trendy psycho-prietpraat relatiesoap bubble vol lach-en-traan uit het ware leven niet. Jouw 'Singles' doet naar Woody Allen verlangen. Naar tijdloze microproblematiek.