Het lot zonder kansberekening

Scenarioschrijvers zijn de Goden van de Cinema. Ze kunnen hun personages onsterfelijk maken of laten creperen, verliefd maken of verminken. Scenaristen kunnen alles flikken. Zolang ze hun trukendoos maar op een acceptabele manier aan de kijker weten te verkopen.

Die acceptatiedrempel is enigszins gerelateerd aan de filmervaring van de kijker - je kunt neuspulkpubers gemakkelijker onwaarschijnlijkheden of sentimenten in de maag splitsen dan verveelde filmrecensenten - maar filmbelezenheid wordt erg overschat als wapen in de worsteling met cinematografische manipulatie. De donkere, veilige bioscoopzaal is immers een verleidelijk stekkie om je over te geven aan je kinderlijke - en dus oprechte - emoties.

Het opbiechten van deze 'zwakte' is een andere zaak. Er zijn maar weinig serieuze filmintellectuelen die durven uitkomen voor hun huilpartijen of zwijmelarijen. Dat vinden ze niet cool. Hoe dan ook: neem er eentje mee naar 'Sleepless in Seattle', en controleer na afloop zijn zakdoek. Gegarandeerd kleddernat.

Architect Tom Hanks leeft samen met zoontje van elf in Seattle. Toms vrouw is twee jaar daarvoor aan kanker overleden en hij rouwt nog steeds. Zoontjelief wil daar wat aan doen: hij belt naar een radio-talkshow en geeft de hoorn aan zijn pa. Torn moet eigenlijk niets van een zo'n ether-confessie hebben, maar na wat aandrang van gene zijde vertelt hij dan toch over zijn overleden vrouw. Op een hartverscheurende manier. Met als gevolg dat tweeduizend radioluisteraarsters smoorverliefd op hem worden.

Journaliste Meg Ryan is een van hen. Meg raakt zo geobsedeerd met de eerlijke en vooral gevoelige toon van Hanks' persoonlijkheid, dat ze besluit hem op te sporen. Gewoon, om hem een keertje te zien. Daar moet het dan wel bij blijven, want Meg is eigenlijk verloofd met de saaie Bill Pullman. Ze stuurt een brief aan Hanks die door hem nors wordt genegeerd, maar waar het zoontje stiekem in zijn naam op antwoordt. Afspraak: bovenop het Empire State Building. Op Valentijnsdag.

Het scenario van 'Sleepless in Seattle' is, net als de regie, van de hand van Nora Ephron. Ephron maakte naam met het scenario van 'When Harry met Sally' (u weet wel, met dat beroemde fake-orgasme in het restaurant), en we vinden hetzelfde blanke upper-middle class milieutje terug in 'Seattle'. Vlotte mensen, vlotte dialogen, vlotte grapjes. In dit schijnbaar zorgeloze universum wordt volledig gefocussed op de Brio-verhouding tussen vader zoon, en op de voorbestemde eeuwigheidsliefde tussen Hanks en Ryan. Dik hout, erg dik hout, maar gelukkig eikenhout. Ephron regisseert vlekkeloos.

Dames en heren fïlmkreks, wees gewaarschuwd. 'Sleepless in Seattle' is een tranentrekker. Een snotterdraak zonder weerga. Maar wel een van 't kaliber dat niemand onberoerd zal laten. Niet zozeer omdat Ephron als regisseur zo kwistig met sentimenten strooit, maar omdat ze als scenariste zo hartverwarmend met Het Lot omspringt. Omdat ze, in tegenstelling tot het echte leven, zich geen reet aantrekt van kansberekening en stoïcijns het juiste meisje aan de juiste jongen koppelt. Zoals het hoort. Het wordt tijd dat het ware leven dit soort films leert imiteren.