Solomon Kane

Het zinvolle geweld van een hardrockkapitein

De boomlange, 100 kilo wegende pulpschrijver Robert E. Howard zag er misschien uit als een rugbyspeler, hij had de ziel van een dichter. En poëzie was slechts één van de acht genres waarmee hij zijn brood verdiende - geen geringe prestatie tijdens Amerika’s Great Depression. Met achttien uur typen per dag ook niet verwonderlijk dat de man vooral in eigen fantasiewereld leefde, te meer omdat hij het ouderlijk huis nooit achter zich had gelaten en een symbiotische relatie met zijn moeder had opgebouwd. Toen zij na een lang ziektebed overleed pleegde Robert E. Howard zelfmoord. Hij was slechts dertig jaar geworden.

Het is deze angstige, sociaal gehandicapte Howard die aan de wieg stond van het ultra gewelddadige personage Conan the Barbarian. Deze uit de kluiten gewassen warrior leeft in fictieve middeleeuwen en is er op uit om zoveel mogelijk untermenschen aan zijn zwaard te rijgen. Altijd oog voor subtiele protagonisten liet Hollywood regisseur John Milius, zelf dromer en actief lid van de National Rifle Association, het pulppersonage vereeuwigen in Conan the Barbarian, zoals bekend de filmcarrièredoorbraak van bodybuildlegende Arnold Schwarzenegger.

Het is opmerkelijk dat deze toch typische genrefilm zo’n mainstream succes is geworden. En het is al helemaal vreemd dat het nog 27 jaar zou duren voordat een andere held van Howard het witte doek bereikte: Solomon Kane. Geen dubbelgespierde destroyer, maar wel een in- en inslechte veroveraar. Nou ja, even dan.

Solomon (James Purefoy) is kapitein en kruisvaarder. Het type dat in iedere verovering aanleiding ziet voor een gezonde portie moord, verkrachting en plundering. Maar het tij lijkt voor hem te keren als Solomon de duivel ontmoet. Deze Grimm Reaper (die wel heel erg doet denken aan die van Monty Pythons The Meaning of Life), dreigt Solomons ziel te confisqueren. De kapitein kiest eieren voor zijn geld en trekt zich terug in een klooster. Tot hij door de broeders de wijde wereld ingeschopt wordt, nu als overtuigd pacifist. Voor zolang als het duurt tenminste. Want als de familie die Solomon liefdevol in haar midden heeft opgenomen, ten prooi valt aan een zwarte magiër en diens leger van fanatieke kaalkoppen, wordt het tijd voor een dosis zinvol geweld. Wraak!

Zoals bekend is het geschiedkundig besef van de gemiddelde Amerikaan buitengewoon gering, en de kennis van Europese geschiedenis praktisch nihil. Maakt niet uit, met de Dark Ages zit je altijd wel snor. Gewoon heel veel regen, modder, sneeuw, kerkers, pest, geweld en hekserij op de set en geen filmcriticus die je op een eeuwtje meer of minder aankijkt.

Daarbij zijn de middeleeuwen ideaal voor de aankleding van de held, want James Purefoy, een kruising tussen tv-ster Lorenzo Lamas en has been Highlander Christopher Lambert, is opgetuigd als sexy hard rocker met stoppelbaard-van-tweeëneenhalve-dag, zorgvuldig in de war gekamde, schouderlange haren en leren broek-plus-cape voor een magisch-testosteronische uitstraling. Bodybuilding is sóóó eighties dus Purefoy heeft zijn lichaam getraind als dat van een turner en op laten leuken met eigentijdse opplaklittekens en tatoeages. Deze kapitein has been through it all.

En hij moet nog even mee, want Howards middeleeuwen zitten vol computer generated griezels die ‘geleend’ zijn uit andere films (o.a. Pans Labyrinth, The Exorcist) en skinheads met slordig gestikte schedelbasisfracturen. Uiteraard delven ze allemaal op een zo plastisch mogelijke wijze het onderspit

Howard mag dan doorgaan voor “the greatest, and the most prolific, pulp fiction writer ever”, pulp heet niet voor niets pulp. Solomon Kane’s flinterdunne verhaaltje kenmerkt zich door zwart-witte ethiek, bordkartonnen personages, bubblegumdialogen, infantiel geweld en het zoveelste schnabbelrolletje van Max von Sydow. Solomon Kane is, net als Conan the Barbarian, gemaakt door een pubergeest voor een pubergeest.

Maar als deze genrefilm het niet maakt als mainstream succes, is dat regisseur Michael J. Bassett niet te verwijten. De film is vakkundig gemaakt en onderhoudend voor iedere zichzelf respecterende hanggroepjongere die toe is aan een portie zinvol geweld. Het enige wat ontbreekt is iets freakerigs, een bodybuilder of zo. Misschien dat in de sequel Solomon een gedicht van Howard kan voordragen. Een extreem gewelddadig gedicht uiteraard.

James Purefoy heeft d'r zin an