The Bad Lieutenant: Port of Call - New Orleans

Lachkicks met een neus vol coke

Het favoriete onderwerp van de Duitse cineast Werner Herzog is Werner Herzog. Herzog vindt zichzelf een enigma. Dat is vooral te merken aan zijn documentaires. Hij spreekt de voices-over hiervan zelf in waardoor ze zijn topzware Duitse accent/handtekening meekrijgen en hij vertelt niet zozeer over het onderwerp, als wel over ZIJN beleving van het onderwerp. Of het nu gaat om scuba diven in het ijswater van Antarctica (Encounters at the End of the World) of om snelwandelen tussen de mensetende beren in Alaska (Grizzly Man), steeds weet Herzog zijn onderwerp zo te verdringen dat het op een the-making-of-Werner-Herzog uitdraait. Niet zo vreemd dat uitgerekend deze, in eigen woorden 'visionary director', ooit een filmisch portret van zichzelf heeft gemaakt, cryptisch getiteld Portrait Werner Herzog.

Nou moet gezegd worden dat Herzog ook wel zijn uiterste best doet om zijn leven te interessant te maken. Hij kiest onderwerpen die onverfilmbaar lijken en schiet vervolgens op de meest onherbergzame locaties waardoor cast & crew steevast doordraaien. Beruchtste voorbeeld is Fitzcarraldo, waarin de zo mogelijk nog grotere egomaniak annex B-ster Klaus Kinski een raderboot over een berg in het Amazonegebied laat slepen, midden op de set woede-uitbarstingen krijgt en dan bijna opgepeuzeld wordt door de plaatselijke bevolking die schoon genoeg heeft van deze Duitse idiotie.

Anno 2009 zijn er producenten die in de illusie leven dat Herzog met de jaren gerijpt is. Ze zijn in ieder geval zo gek geweest om hem een groot budget te geven voor de remake van een genrefilm. Nou ja, genrefilm, de oorspronkelijk cop thriller Bad Lieutenant (1992) van Abel Ferrara was zo liederlijk dat de pulp op een cultstatus leek te azen – precies wat Herzog trekt.

Rechercheur Terence McDonagh (Nicolas Cage) heeft het er maar druk mee. Hij lijdt aan chronische rugpijn die hij verdooft met neuzenvol geconfisceerde drugs. Daarbij heeft hij een paar duizend dollar aan gokschulden uitstaan bij zijn bookie en moet hij binnen twee dagen 50 big ones aan een Italiaanse gangster terugbetalen. Ondertussen raakt zijn vriendin steeds erger aan de coke en moet hij op de hond van zijn alcoholistische vader passen als die (de vader, niet de hond) naar AA meetings gaat. En passant moet hij zich ook over een veertienjarige kroongetuige ontfermen en de moord op een illegaal gezin oplossen. Al snuivend, blowend, slikkend en vooral intimiderend komt hij gangsterdealer Big Fate (Xzibit) op het spoor. De vraag is of het zijn arrestant of zijn compagnon wordt.

The Bad Lieutenant: Port of Call - New Orleans, zoals de volledige titel luidt, oogt alsof hij gemaakt is door een regisseur die drugs gebruikt. Let wel, dat is iets anders dan een film die eruit ziet of we de trip van de hoofdpersoon meemaken, zoals Fear and Loathing in Las Vegas. In tegenstelling tot Terry Gilliams loeistrakke stilering heeft Herzog er een zooitje van gemaakt. Hij onderbreekt het conventionele scenario van tv-veteraan William M. Finkelstein (L.A. Law, NYPD Blue) abrupt met hallucinatoire scènes, zoals een leguaan die tijdens een stake out zwoel aan het croonen slaat. Leuk geprobeerd, maar Herzog mist de schwung van een David Lynch om met deze absurdistische stijlbreuken te overtuigen. Lachwekkend zijn ze echter wel.

En deze Herzog-does-New-Oreans kent nog veel meer hilarische scènes, bedoeld of onbedoeld. Want Nic Cage mag er van Herzog eens ongebreideld op los schmieren, tot en met hysterische lachsalvo’s-om-high-te-lijken, en dat is een welkome afwisseling bij Cage’ lijdzame persona en Herzogs humorloze overgave.

Nu is het wachten op the-making-of-Bad Lieutenant, uiteraard gefilmd door Herzog zelf. Hieruit zal blijken dat de voltallige cast & crew van Herzog aan de snuif moest om de film een overtuigende look & feel mee te geven. Maar tot die tijd stellen we dat Werner Herzog zijn eerste komedie heeft gedraaid.

Xzibit en Nicolas Cage delen een buitenpretje