Opgerekt schaakspel met broodnodige wending

Peter (Liam Neeson) is een succesvol software-ontwikkelaar, Lisa (Laura Linney) een succesvol schoenenontwerpster. Ze zijn al 25 jaar gelukkig getrouwd. Tenminste, zo denkt Peter erover. Hij is dan ook wat verbolgen als Lisa zich hardop afvraagt of twee mensen wel hun hele leven gelukkig met elkaar kunnen blijven. “Als ik vertrek,” voegt ze er nog eens halfgrappig aan toe, “ben ik opeens weg. Zonder iets mee te nemen.”

En dan opeens ís Lisa ook echt weg. We treffen Peter als hij haar jurken uit hun kledingkast verwijdert. Hij is boos van verdriet, maar als hij op Lisa’s laptop foto’s vindt van een rendez-vous met latin lover Ralph (Antonio Banderas), kookt hij van de adrenaline. Dood moet die vent! Op de zaak laat hij een e-mailspecialist het adres van zijn rivaal achterhalen en probeert hij bij een bewakingsbeambte een pistool los te lullen. “I wanna meet him, I wanna kill him,” zegt hij met een mager glimlachje. Ze weten niet of ze hem serieus moeten nemen, maar houden hem niet tegen als hij naar Milaan vertrekt. Daar volgt Peter Ralph naar diens stamcafé, waar hij dagelijks een partijtje schaakt. Peter doet alsof hij toerist is en stelt voor om te spelen. Ze schaken en praten over de liefde, wekenlang, en zo ontstaat er een band tussen de mannen. Maar wel een eenzijdige band.

‘The Other Man’, geregisseerd door Richard Eyre (‘Notes on a Scandal’), is gebaseerd op een kort verhaal van de Duitse auteur Bernhard Schlink, bekend van ‘Der Vorleser’ dat verfilmd is onder de titel ‘The Reader’. In tegenstelling tot de laatste is de ‘The Other Man’ allebehalve een Oscardarling. Sterker nog, de internationale pers was niet mals in haar kritiek: “The film is a train wreck whose damage will certainly be immediately forgotten.”, “A slash-and-burn editing job.”

Begrijpelijk. Het eerste driekwart van ‘The Other Man’ is moeilijk verteerbaar. Alleen al vanwege de onwaarschijnlijkheden. Het is een raadsel waarom Peters personeel, waaronder een ex- politieagent, zo welwillend op zijn illegale verzoeken reageert. En waarom begint Ralph zo snel en zo uitgebreid over zijn maîtresse te oreren? En waarom schrikt Ralph niet van Peter als hij hem in zijn trappenhuis tegenkomt, terwijl een normaal mens dan een stalker zou vermoeden? Inconsistenties die opvallen omdat je niets met de personages aankunt. Meeleven met de briesende Peter is uitgesloten, terwijl Ralph als het vleesgeworden cliché van een latin lover over komt. En Lisa, die is toch vooral afwezig.

De film blijft zó lang zó onaangenaam dat je de neiging hebt om op te stappen. Of, interessanter, om argwaan te krijgen. Want ‘The Other Man’ is te intelligent gemaakt om in een simpele wrokfilm te blijven hangen. Dus ga je je afvragen wat er werkelijk aan de hand is. Of de indrukken die je als waarheden hebt geslikt wel waarheden zijn. Hebben Lisa en Ralph werkelijk iets met elkaar gehad? Waarom staan ze nooit samen op die foto’s? Is Ralph wel een succesvol zakenman? En waar is Lisa eigenlijk gebleven? Kortom, zit ik naar een gemankeerde thriller te kijken of is er meer aan de hand?

En dan, dan komt de wending. Een flinke, maar alleszins legitieme ommezwaai. Waardoor alles op zijn plaats valt en de film een diepgang krijgt die je eerst onmogelijk had geacht. Het maakt van een zeer matige film dan toch een bijzondere belevenis. Een Oscar zal hij niet winnen, en zelfs voor een aanrader kan hij niet echt doorgaan, maar zittenblijvers worden wel rijkelijk beloond voor hun geduld.

The Other Man
Antonio Banderas en Liam Neeson doen een metaforisch spelletje schaak