Het exorcisme van een ongeboren ettertje

Het komt voor dat kunstzinnige regisseurs doorbreken met een genrefilm. Genrefilms zijn weliswaar gebaseerd op formules, maar omdat de verwachtingen lager liggen dan bij kunstfilms bieden ze veel vrijheid om tussen de regels door artistieke pretenties waar te maken. Zo wisten Ridley Scott, David Lynch en M. Night Shyamalan met respectievelijk ‘Alien’, ‘Eraserhead’ en ‘The Sixth Sense’ binnen het horrorgenre ruimte te vinden voor een cinematografische handtekening.

Aan de andere kant biedt zo’n horrorkader aan beroerde regisseurs volop camouflage om hun gebrekkige talent te verdoezelen. Ze kunnen een mager verhaaltje met vlakke personages camoufleren met een offensief aan shock-effects en digitale grime. De gemiddelde genreliefhebber gaat het toch om de kicks en och, als straight-to-video brengt ie ook voldoende in het laatje. Er zijn echter ondergrenzen. Bij ‘The Unborn’ van regisseur/schrijver David S. Goyer krijg je het gevoel dat de maker niet eens het talent heeft om te camoufleren.

The ‘Unborn’ draait om een kwaadaardig spook, een zogeheten dybbuk, dat bezit wil nemen van een menselijk lichaam. Casey Beldon (Odette Yustman) wordt geplaagd door zo’n spook. Tenminste, ze ziet een eng kereltje in de spiegel. Volgens Casey’s grootmoeder is het een dybbuk dat zich ooit nestelde in oma’s tweelingbroer te Auschwitz. Oma heeft het toen om zeep geholpen, maar nu wil het opnieuw geboren worden. En wel als Casey’ tweelingbroer. Maar dat is ooit doodgeboren. Heel ingewikkeld allemaal. Als Casey’s visioenen steeds sterker worden en haar naasten door het spook vermoord worden, wordt het tijd voor een pittig stukje exorcisme.

Bij films over een boosaardig, bovennatuurlijk wezen moet de kijker te weten komen waartoe dat wezen in staat is en wat zijn achilleshiel is. Deze ‘regels van het spel’ zijn noodzakelijk voor de spanningsopbouw, want als alles mogelijk is, is niets meer spannend. In ‘The Unborn’ worden we overladen met informatie, maar trekt noch de film noch het spook daar wat van aan.

Zo leren we dat het wezen via spiegels onze wereld kan binnendringen (regelrecht gejat van het nog geen half jaar oude ‘Mirrors’), maar worden de spiegelbeelden alleen voor shock-effects misbruikt. De dybbuk zou bezit nemen van menselijke lichamen, maar verschijnt toch het liefst als pitbull met omgedraaide kop of als nooitgeboren kereltje. En waarom worden we eigenlijk getrakteerd op uit de kluiten gewassen kakkerlakken, dansende discogangers met vervormde gezichten, en hoofden die muteren in rottende schedels? Omdat ze zich goed voor shock-effects lenen? Werkt niet.

Regisseur Goyer moet al tijdens het draaien nattigheid gevoeld hebben, want voor de climax laat hij niemand minder dan Gary Oldman uitrukken. Oldmans carrière zit wat in het slop en nu Max von Sydow echt te oud is geworden om duivels uit te drijven valt Gary deze eer ten deel. Maar Oldman weet zich geen raad met de film. En al helemaal niet met exorcisme. Het enige wat hij wil uitdrijven is zijn eigen rolletje. Want genrefilms kunnen je carrière ook aardig om zeep helpen.

The Unborn
Gary Oldman en Odette Yustman schreeuwen om een beter script