The Wedding Singer

De zoenkunst van een ongetalenteerd komiek

Het televisieprogramma Saturday Night Live (SNL) is een belangrijke kweekbak voor Amerikaanse komieken. Er worden sketches in opgevoerd met een absurde, Pythoneske opzet, maar ook 'impersonators' krijgen er de kans zich te ontplooien. Vooral eind jaren zeventig was het talent overvloedig: stand-up comedians als Eddy Murphy, John Belushi, Chevy Chase en cultkomiek Bill Murray maakten zoveel indruk dat ze door Hollywood werden geronseld, waar ze op een enkele uitzondering na hun scherpte voor roem inwisselden. SNL's reputatie is de laatste jaren tanende. Te groot verloop, te weinig rebellie, te veel big business.

In Nederland wordt SNL slechts sporadisch uitgezonden en dan 15 jaar na dato, dus iedere keer als Hollywood een SNL-er lanceert tasten we in het duister. Bijvoorbeeld bij Adam Sandler die zijn doorbraak moet maken in komedie 'The Wedding Singer'.

1985. Robbie (Adam Sandler), een rockzanger die zijn wilde haren aan de wilgen heeft gehangen om als bruiloftszanger de kost te verdienen, krijgt van zijn verloofde de bons. Voor het altaar nog wel liefst. Robbie zwelgt in zelfmedelijden, gaat aan de fles en verziekt andermans bruiloften.    Hij vindt troost bij serveerstertje Julia (Drew Barrymore) die al jaren wacht op haar Grote Dag met Glenn (Matthew Glave). Maar Glenn is een eikel die in obligaties rommelt, rondneukt en Miami Vice-pakken draagt. Langzaam maar zeker wordt Robbie verliefd op Julia en Julia op Robbie. Alleen weten ze dat zelf nog niet.

Videoclip-regisseur Frank Coraci heeft 'The Wedding Singer' gedraaid met de scherpte van Bassie & Adriaan. "Heeft u de grap begrepen? Zeker weten? Echt? Of zal ik het shot nog iets langer maken?" Coraci is niet alleen bang dat we zijn grappen niet vatten, hij is ook als de dood dat we vergeten dat de film zich in 1985 afspeelt. Een soundtrack met eighties arbeidsvitaminen walst iedere scène dicht, terwijl de dialogen krom staan van referenties naar televisieseries als Magnum PI en Dallas. En alsof dat nog niet genoeg is komt Julia's verloofde demontratief met de eerste CD-speler aanzetten ("Nee, je kunt er geen platen op draaien!").

Maar waaróm 'The Wedding Singer' in 1985 gesitueerd is wordt geen moment duidelijk; bruiloften zijn immers tijdloos in hun lulligheid. Of eigenlijk is het heel duidelijk: Coraci misbruikt de jaren tachtig voor goedkope grappen over lelijke Michael Jackson jekkies, ijdele föhnkapsels en foute colbertjes-met-nog-foutere-stropdassen.

Wat 'The Wedding Singer' redt en zelfs charmant maakt is Adam Sandler. Geen geweldig acteur, een matig zanger en een beroerd komiek - hij is onmogelijk voor te stellen als sluwe stand-up - maar wel een natural, die zo teder met Drew Barrymore kan zoenen dat je tegen wil en dank met een warm gevoel de bioscoop verlaat.