Trollenscheten door gebroken lensglas

Zo eens in de duizend jaar wordt er een horrorfilm gemaakt die het genre parodieert maar trouw blijft aan de spanningsopbouw. Denk aan het onvolprezen Scream dat de genrecliché’s op hilarische wijze door de gehaktmolen draaide maar je wel naar het puntje van je bioscoopfauteuil dreef. Ook zo eens in de duizend jaar wordt er een horrorfilm gemaakt voor de prijs van een Opel Corsa uit 1990 die ons meer angst aanjaagt dan alle star studded big budget blockbusters bij elkaar. Denk aan Paranormal Activity over Enge Dingen in de Slaapkamer. En zo eens in de tienduizend jaar komt er een waaghals op het idee om een horrorsatire te maken op basis van een budget waar je niet eens een Opel Corsa uit 1990 kunt kopen. Regisseur/scenarioschrijver André Øvredal schoot zijn Troll Hunter (Trolljegeren) voor een handjevol kronen in de bush bush van Noorwegen. En klopte het op met digitale effecten.

Het is niet pluis daar in die Noorse bossen. Geknakte bomen, vernielde schuren, half verorberd vee. De autoriteiten wijten het aan verdwaalde beren met een bad hair day, maar zijn die in staat om hele bomen om te duwen? Drie nieuwsgierige studentjes gaan gewapend met camera op onderzoek uit. Ze stuiten op een rauwe, onconventionele jager die leeft voor zijn vak. Aanvankelijk moet hij niets hebben van deze snuffelaars, maar als ze aandringen neemt hij ze mee op jacht. Trollenjacht that is, want de werkelijke vandalen zijn ongewassen oerwezens van tientallen meters hoog, die kampen met gemankeerde agressieregulatie en - ondanks hun drie hoofden – zeer beperkte verstandelijke vermogens. Gelukkig kun je ze met een buitengeproportioneerde UV-flitser verlammen. De jager werkt voor de overheid die het bestaan van de trollenreservaten koste wat ’t kost geheim wil houden. Maar als er hondsdolheid onder de wezens uitbreekt trekt hij zijn eigen plan.

Troll Hunter opent met de boodschap dat film gebaseerd is op 285 uur onversneden filmmateriaal (knap voor een film van anderhalf uur), opgestuurd door onbekenden. Inderdaad, precies zoals in monsterfilm Cloverfield. Vervolgens worden we getrakteerd op hand held camerawerk met de resolutie van een mobieltje. Inderdaad, precies zoals in The Blair Witch Project. En tijdens een eerste confrontatie met zo’n trol zien we het bos wijken voor een gigantisch, door de duisternis onzichtbaar wezen. Inderdaad, precies zoals in de magische tv-serie Lost. Jatwerk? Citaat?

Als de eerste trol al binnen een half uur goed zichtbaar wordt, bekruipt ons het gevoel dat we in de maling genomen worden. Immers, gulden regel bij monsterfilms is dat het wezen zo laat en zo kort mogelijk en liefst slechts deels in beeld gebracht wordt, aangezien het echte gruwelwerk zich tussen onze oren afspeelt. Denk aan Jaws en Alien. Daarbij ziet de trol er meer uit als een uit de kluiten gewassen Muppet dan als een dito Yeti. Of erger nog, met die drie koppen lijkt hij ontslagen uit mythologiepulp Clash of the Titans (1981!), al was het maar omdat de digitale animatie net zo gebrekkig is als de stop-motion van special effects pionier Ray Harryhausen. Het kan en mag allemaal. Want Troll Hunter is satire. Maar waarom lachen we dan niet?

Omdat Troll Hunter niet leuk is. Toegegeven: we moeten glimlachen om foute Polen die sjoemelen met een verkeerde berensoort (“Russische beren leven ook in Noorwegen!”). En om trollen die smerige scheten laten in een grot waar de helden zich verschanst hebben. En om de lulkoek over de elektriciteitsmasten die zouden dienen voor schrikdraad om de trollen in hun territorium te houden (inventieve suggestie!). Maar dan hebben we het wel gehad.

De studentjes zijn persoonlijkheidsloze wezentjes die je het liefst zo snel mogelijk opgevroten ziet worden. Tv-acteur Otto Jespersen speelt zijn rol van jager overtuigend, maar als hij een college afsteekt over de wezens dwalen je gedachten al rap af. En na een paar glimlachen, een enkele huiver en heel veel non-cinematografie waarbij we zelfs door gebroken lensglas moeten kijken, voelen we ons niet in de maling genomen, maar belazerd. En beseffen we dat we nog wel een paar duizend jaar moeten wachten op die ene meesterlijke no-budget horrorsatire.

Troll Hunter
Wie heeft hier een scheet gelaten?